Jest to film przesycony melancholią, wszystko w nim jest takie senne,sentymentalne. Jako osoba która nie przeczytała książki jakoś nie mogłem znaleźć powodu dla którego młoda, inteligentna, atrakcyjna kobieta chce popełnić samobójstwo i dopiero gdy poznaje wyjątkowo niemrawego choć pewnie przystojnego chłopaka w ośrodku dla młodych samobójców nagle odkrywa że ona też może spotkać miłość swojego życia i świat może być fajny.
Czy w normalnym świecie nie można być choć trochę szczęśliwym i spotkać miłości swojego życia? Naprawdę chciałbym zrozumieć z czego wynika ta nagłą przemiana,bo chyba nie ze strachu przed śmiercią która ma nastąpić w najbliższym czasie.

Jakieś to mało wiarygodne, przewidywalne a na domiar złego toczy się w ślimaczym tempie którego najwyższym punktem emocjonalnym jest masturbacja przy fortepianie.

Film ma dobre zdjęcia, w ogóle zrealizowany jest na poziomie nieosiągalnym dla większości polskich produkcji, jednak brakuje w nim jakiejś iskry. Gdyby nie w miarę przewrotne zakończenie byłoby strasznie banalnie do końca.
Głowna rola dobrze dobrana i przyzwoicie zagrana co jest koniecznością w fabule której epicentrum są perypetie jednej osoby.