Po godzinie wyłączyłem, więc nie oceniam, ale gdybym miał oceniać,
to byłoby 4/10. Generalnie są dwa typy ludzi: szczęśliwi i
nieszczęśliwi. Szczęśliwym można być nawet będąc świrem, lub nie
posiadając żadnej z rzeczy powszechnie uważanych za dające
szczęście, natomiast nieszczęśliwym można być mając dosłownie
wszystko. Ten film poza ciągłym biciem się z myślami o
samobójstwie głównej bohaterki, niczego sensownego nie pokazuje i
nie ma nawet cienia szansy, żeby w jego kontekście wspominać np.
"Piękny umysł". Moim skromnym zdaniem jest to "dzieło" stworzone
dla ludzi, którzy uwielbiają się zamartwiać i unieszczęśliwiać, a
historyjka o królu, który napił się wody powodującej obłęd u
swoich dworzan, żeby ich zrozumieć bardzo dobrze oddaje klimat.
Trzeba być świrem, żeby zrozumieć ten film i wychwycić jego ulotne
piękno, a w związku z tym, że nim nie jestem nie dane mi było
rozsmakować się w ukrytych bardzo głęboko smaczkach. Wręcz
przeciwnie - mam odruch wymiotny (również dzięki aktorce).