zdjęcia i montaż są świetne, ale ja bym unikała określenia "piękne", a już na pewno "przepiękne" :) . tu naturalizm był na pierwszym planie z tymi wszystkimi scenami: zającami o poukręcanych głowach, zarzynany baran, gęś obdzierana z piór; błoto i brud; strugi deszczu, mgły nad wrzosowiskami; wiatry, wichry i wichury; psy biegające i pałętające się pod nogami dosłownie wszędzie; dziewczynka liżąca rany na plecach chłopca; para spółkująca na trawie, w tej wiecznie zimnej i wilgotnej krainie (momentami jak z koszmaru), a wokół niej uganiające się i skowyczące psy; napastowanie trupa nieboszczki. miłości było niewiele. była pasja i przywiązanie. szaleństwo i okrucieństwo.

obraz niezwykle sugestywny i mocny.

teraz będę musiała przeczytać powieść.

ja właśnie z powodu zdjęć i ogólnego klimatu jaki dało się wyczuć oglądając cztery sceny tak bardzo nie mogłam się doczekać filmu. + brak muzyki o którym napisałaś, imho odnośnie Wichrowych Wzgórz jest świetnym pomysłem.