... nie tylko o miłości (główny wątek), ale przede wszystkim o trudnej, szczególnie dla najbliższych, ostatniej drodze. Powolne umieranie bliskiej osoby wydaje mi się znacznie trudniejsze do zniesienia (w sensie: pogodzenia się z odejściem) niż jej nagła śmierć (mimo że tragiczny koniec Buddy'ego pokazał, że śmierć sama w sobie niesie wielki ból i cierpienie, bez względu na czas czy sposób umierania).

Niektóre motywy wydały mi się zbyt schematyczne, powielone - np. nić porozumienia sióstr w obliczu śmierci matki, samo zestawienie procesu umierania i jednoczesnego rodzenia się nowego życia czy scana przypadkowego spotkania Anni Harrisa (oczywiście w deszczu) - i to dosyć mocno psuło ogólny odbiór filmu. Momentami czułam się też wręcz manipulowana, jakby konkretne sceny były wręcz zaprogramowane do wyciskania łez (chociaż możliwe, że to wina mojej nadwrażliwości w pewnych kwestiach ;)).

Bardzo poruszająca jest gra Vanessy Redgrave - rola umierającej Ann wypadła bardzo przekonywująco, najbardziej ze wszystkich postaci poruszyła moje emocje i przemyślenia. Niektórzy twierdzą, że pod koniec życia Ann daje największy dowód swojej niedojrzałości w postaci wręcz kurczowego trzymania się wspomnień i przeżywania ich wciąż na nowo. Ja z kolei odniosłam zupełnie inne wrażenie - to jest naturalny mechanizm ludzkiego umysłu, że idealizuje wydarzenia (a jeszcze bardziej - "dopisane" przez siebie prawdopodobne kontynuacje przeżytych historii) z przeszłości, które wzbudziły wielkie emocje i w jakiś sposób nadały tor wyborom w dalszym życiu. "Moment" przed odejściem z tego świata to czas na ostateczny rozrachunek ze swoim życiem, niekoniecznie w kategoriach wygrany-przegrany. Bardzo poruszył mnie fragment, w którym Ann mówi:
"...zanim się obejrzysz, nie wiesz, czym było Twoje życie i jakie były Twoje błędy. Zaczynasz się czuć, jakbyś była stworzona przez pomyłkę. (...)Wszystko wydawało mi się wtedy być dobrym pomysłem (...) Ale teraz, gdy spoglądam na to wszystko jeszcze raz, widzę stratę, klęskę." Pewnie to przytłaczające poczucie przegapionej, niewykorzystanej szansy nie daje spokoju umierającej Ann, która chociaż we wspomnieniach próbuje jeszcze raz poczuć szczęście minionych chwil. Ale ostatecznie - przynajmniej w moim odczuciu - pojmuje, że życie nie sprowadza się do sukcesów-klęsk, że takie kategoryzowanie nie ma w rezultacie większefo znaczenia. I na koniec mówi do córki: "Spróbujesz nie być strachliwa przez cały czas? Bo nie ma czegoś takiego jak pomyłka. Denerwujesz się, ale i tak mimo to wszystko śpiewasz." Piękna puenta.