Podpisuje się :-) Maigczny, ciepły film :-)

na Twoje pytanie "dlaczego?" odpowiedź jest tylko jedna: "bo scenariusz jest kiepski". ;)
Scena w deszczu jest tyleż urokliwa co całkowicie zbędna, ile razy widzieliśmy już w kinie kochanków, którzy nie mają sobie nic do powiedzenia. Nie rozumiem również kompletnie motywu umieszczenia w scenariuszu problemów córek głównej bohaterki; pomysł był pewnie taki by doświadczona matka poradziła swoim strapionym dzieciom co mają robić. tyle że matka okazuje się kompletnie niedojrzała, więc cóż ma radzić. Cała jej modrość życiowa, która jej się objawia po wizycie przyjaciółki (świetna jak zwykle Streep) polega na tym, żeby nie żałować niczego co się w życiu zrobiło i cieszyć się tym co się dostało. Tyle, że zdaje się jedyne co dostała główna bohaterka od scenarzysty to incydent w domku nad morzem. Kobieta która umiera w podeszłym wieku wspomina ledwie o tygodniu swojego życia! Albo jest niedorozwinięta abo psychiczna.
Mógłbym się długo pastwić nad tym filmem (choćby nad okropnym montażem na początku. wzmianka o harrisie, konsternacja córek, skaczemy do retrospekcji z harrisem, powrót do przyszłości; doprawdy rzemiosło godne telenoweli), nad jego sztucznym, wykoncypowanym scenariuszem, który w każdej scenie stara się wydusić z widza łzy, nad zupełnie zbędnymi motywami mistycyzmu, ale szkoda zachodu. Są znacznie mądrzejsze i szczere filmy o przemijaniu, o afirmacji życia, choćby przepiękny "One True Thing" (Jedyna prawdziwa rzecz) i to im warto poświęcić czas stracony na "Wieczorze".

Co do muzyki, to potwierdzam. Może przez moją słabość do Jana A.P. Kaczmarka ;D