Po 20 minutach filmu czułem się jakbym oglądał film o facecie w łódce. Emocje jak na grzybach. Czekałem co się wydarzy, co autor miał na myśli, co chciał przekazać? Że brak ojca sprowadza dziewczynki na złą drogę w dorosłym życiu? Że wmawianie chłopcu w dzieciństwie, że jest wyjątkowy bardzo go skrzywdzi gdy zderzy się z rzeczywistością? Banały.
Niby wzniosłe rozmowy, a tak naprawdę to o niczym. Skrzywdzony przez kobiety gość zakochuje się w dziewczynie, która otwarcie mówi, że zawsze zdradza zasłaniając się strachem, że to ktoś ją pierwszy zrani.
Z odwiedzonych miejsc tylko szkoła wzbudza jakieś większe emocje. Na końcu ona trafia do rodzinnego domu jak ona sama, a on jako własny ojciec? Cały koncept zaburzony, jeden wielki chaos, który kończy się sceną "i żyli długo i szczęśliwie". Ani piękna ani odważna ta podróż. Raczej nijaka.
Nijaki był też Farrell, który miał jeden wyraz twarzy przez jakieś 90% filmu.
Najciekawszym elementem tego filmu był jego zwiastun i niech to będzie najlepszym podsumowaniem.