po obejrzeniu La Belle Equipe nie mogę pojąć, czemu u diabła francuscy nowofalowcy lat 60-tych tak namiętnie nie znosili kina poprzedniego pokolenia... Tylko w pewnym stopniu jest to zrozumiałe - parę filmów z lat 30-tych (w tym produkcje z Gabinem czy autorstwa Duviviera) to rzeczywiście chała i nuda, ale powstało też w tym czasie mnóstwo perełek, nie tylko spod ręki Vigo i Renoira (których Truffaut i spółka łaskawie tolerowali). La Belle Equipe to ewidentny przykład świetnego kina tamtych starych czasów, a niektóre zastosowane tu zabiegi jako żywą przypominają konwencję nowej fali... o której wtedy nikomu się jeszcze nie śniło.
Co do dwóch wersji filmu - paradoksalnie wolę optymistyczną (tę wygładzoną i wymuszoną społecznie); bardziej ona siedzi w temacie, a całość trzyma się kupy. Wersja pesymistyczna jest trochę naciągana, na siłę zdramatyzowana, odbiera filmowi aurę i walor nienachalnej obyczajowości - który od początku jest tu obecny, mimo dość niezwykłych wydarzeń towarzyszących akcji.