Doktor Wilfred Glendon, brytyjski botanik wybiera się do Tybetu by odnaleźć bardzo rzadki kwiat. Podczas tej egzotycznej wyprawy zostaje on zaatakowany i zraniony przez wilkołaka, przez co sam zaczyna odczuwać objawy lykantropi (w filmie błędnie określaną lykanofobią). Udaje mu się jednak zdobyć kwiat i tym samym wraca do Londynu. Dalszego rozwoju sytuacji możemy się domyślić. Bohater pod postacią wilkołaka będzie wyruszał nocami, podczas pełni na miasto by czynić powinność wilkołaka. Fabuła jest przewidywalna, nie obyło się bez paru archaicznych filmowych głupotek z tego okresu (wilkołak wkładający płaszcz, szalik i czapkę) ale jest w tym wszystkim klimat a i charakteryzacja wilkołaka wygląda dobrze. Obraz odstaje od takiego Draculi czy Niewidzialnego człowieka, nawet z Wilkołakiem Waggnera mógł by sobie nie poradzić ale też nie straszy aż tak mocno swoją archaicznością. Ale jeśli zastanowi się czego odpowiednikiem w prawdziwym życiu może być lykantropia obraz zaczyna wydawać się znacznie ciekawszy.

Pełna interpretacja filmu na moim fejsbukowym blogu Wieczorny Seans Filmowy. Link do fanpage'a na moim profilu. Zapraszam!