Wersja kinowa nie powaliła mnie na kolana, ale jestem wielbicielką wilkołaków, więc przymknęłam oko na dość chaotyczny i pociachany niemiłosiernie scenariusz. Natomiast teraz zakupiłam sobie wersję reżyserską i okazała się znakomita, mimo że dodano tylko kilka scen. Od razu film wydaje się spójniejszy. Podoba mi się poza tym dość luźne podejście do oryginalnego "Wolfmana" z Lonem Chaneyem Jr - przeniesienie akcji do wieku XIX-tego i rozwinięcie wątków. I mimo że mój ideał wilkołaka to owłosiony humanoid z typowo wilczym pyskiem, jednak mam sentyment do charakteryzacji Chaneya Jr, a ta, w której pokazał się Del Toro jest prawdziwie wyczesana (te przymrużone oczka są śliczne:D). W ogóle Byczek z tą swoją zwierzęcą urodą pasuje jak ulał na człowieka-wilka. A Hugo Weaving jest fantastyczny. Nie do końca przekonał mnie, o dziwo, Hopkins - niektóre kwestie wypowiadał z przedziwną manierą, nawet biorąc pod uwagę pokręconą postać, jaką miał do odegrania. Niemniej całość odbieram pozytywnie. Jeśli tegoroczny "Wolfman" będzie miał jakiś wpływ na przyszłość wilkołaków w kinie, to wyjdzie im to na plus. I jak to dobrze, że podczas gdy wampir stał się dzisiaj emowatym wegetariańskim kochankiem nastolatek, to wilkołak nadal trzyma poziom i chłepce krew aż miło popatrzeć. W wataże wilkołaków raczej nie grozi nam pojawienie się wilczej wersji Edwarda Cullena (a kysz!!!).