Po pierwsze, za szybkie wprowadzenie. Początek wygląda następująco: chłop z latarnią wchodzi do lasu i woła w przestrzeń (jest oczywiście sam, i to po ciemku). Chwilę później dostaje od czegoś włochatego w brzuch i pysk. Robi w tył zwrot i biegnie. Plener, więc ma sporo do przebiegnięcia. Mniej więcej w połowie trwania ujęcia z offu kobieta czyta list, który właśnie pisze: mój narzeczony zaginął (chociaż widać, że chłop jeszcze biegnie). W dalszej części listu jest prośba do brata tego, co zniknął by przyjechał – tu już ujęcie chłopa trzymającego list (pewnie ten sam, co był pisany przed chwilą) jadącego pociągiem i gapiącego się w okno. A tempo nie ma zamiaru zwolnić jeszcze przez dłuższą chwilę.

Do czego zmierzam? Że reżyser daje widzowi jasno do zrozumienia: fabuła jest tu nie ważna. Ogólny zarys, zarówno historii jak i postaci, jest przedstawiony w takiej właśnie migawce trwającej może z 10 minut. Żaden z tych elementów nie jest potem tknięty. Bo o odpowiedzi na zagadkę „Kto jest wilkołakiem?*” widz może się dowiedzieć z rodzimych recenzji, tudzież opisów filmu podyktowanych przez producentów filmu. Chociaż i tak wątpię, by ktokolwiek z niecierpliwością na to czekał. To jest nieistotne.

Więc, co jest istotne w tym filmie? Wątek, w którym Gwen chce pomóc Lawrencowi, bo – jak stwierdziła cygańska wiedźma - tylko kobieta która go pokocha, może mu pomóc? Wątpię, by sami twórcy wiedzieli, o co z tą pomocą chodziło. Najwidoczniej skupili się tylko na tym, by cała kwestia odpowiednio zabrzmiała i na tym ich inwencja się skończyła. Pomysł się zakopał, choć w filmie gra pierwsze skrzypce.

To może walka tytułowego człowieka zarażonego likantropią z samym sobą – czuł odrazę do siebie, chciał się zabić... Chciał jednak tylko w sytuacji, gdy był skuty i nie mógł sam się zabić. Potem, gdy tylko się uwolnił (i pogryzł kilku) już nie myślał o samobójstwie. Cały pomysł idzie do piachu, ustępując wątkowi zemsty.

Strona techniczna? Ładne pagórki we mgle, w jednej scenie. I płonący pokój w końcówce też zrobił na mnie wrażenie. Charakteryzacja wilkołaków zrobiła swoje, ale wolałbym, by ich przemiana była bardziej poważna. Tak z 5 lat mniej na karku i był zarechotał na całą salę.

Z aktorów szczególnie spodobał mi się Del Toro. No, chyba że naprawdę grał pijany (sądząc po wyrazie twarzy), wtedy należą się baty. Hopkins wałęsa się po kątach, cytując drętwe kwestie z marnego scenariusza („Źle zrobiłeś” gdy jego syn obudził się pod drzewem cały we krwi; „Trzymaj się” gdy policja zgarnęła jego syna, przy okazji dziwacznie się krzywiąc; „I przy okazji, kocham Cię”). Emily Blunt i Hugo Weaving zagrali najgorzej – po każdym ich ruchu widać, że nie wiedzą co robią. Chociaż to w sumie nie ich wina.


4/10


PS. Pozdrawiam gościa, który zrobił polskie napisy. „Racjonalny mózg” wymiata.