Jak na film o poecie turpistycznym przystało, niezbyt tu optymistycznie i kolorowo, choć miejsce na garść humoru tu i ówdzie się znalazło. I bardzo dobrze, bo można by pierdolnąć z tej wszechobecnej depresji;)
Psychodeliczna muzyka skontrastowana z knajpianymi przebojami PRLu roku pańskiego 1971. Znowu świetne ukazanie tła historycznego, a raczej wyjątkowo szarej rzeczywistości naszego komunistycznego okresu. Obraz niepokojący, nihilistyczny, surowy, brudny i z pewną - konieczną - dozą szaleństwa. Mistrzowskie kadrowanie, ale i pewien minimalizm, nie będący jednak na szczęście celem samym w sobie, co modne jest ostatnimi czasy w tzw. współczesnym kinie ambitnym. Niestety w kilku fragmentach "ochota na samobójstwo" podkreślana jest za bardzo, a przecież ja ani nie głuchy, ani nawet nie ślepy, żebym przygniatającego pesymizmu bijącego z każdej strony nie zauważył. Tak więc niestety film ten jest także pretensjonalny, ocena więc w dół. Co nie zmienia faktu, że warto, zdecydowanie warto zapoznać się z tym dziełem pana Majewskiego.