Nie tylko patrząc na obraz Majewskiego. Takie same można- czytając poezję Wojaczka. Za to uwielbiam ów film- przedstawienie tego co wypływa z wierszy. A rzeczywistość czarno- biała- taką wydaje mi się rzeczywistość bohatera. To jego barwy realiów. Zgadzam się z Tobą w kwestii wrażliwości i słabości. Gdy w podstawówce zaczęłam czytać jego wiersze i patrzyłam na daty- zastanawiało mnie dlaczego nikt mu nie pomógł, skoro o tym że chce popełnić samobójstwo pisał przez kilka lat...ale powtarzając wspaniałe słowa z innej opowieści: „there is no pain, you are receding ...” Może właśnie on nie chciał usuwać bólu, nie chciał pomocy, a może cierpienie było zbyt jednostajne i rzeczywistość zbyt nudna, nawet nie w bieli i czerni- a tylko szarości. I to nie domysły i ocena postaci- a mój odbiór filmu. Ale oprócz dekadentyzmu film ma tez specyficzny humor- może humor Wojaczka. Ostatnio w końcu ujrzałam The Doors i Wojaczek przypomniał mi jak różnie można robić filmy o jednym człowieku (nie muszę dodawać że o wiele bardziej cenię wersję Majewskiego:)). Pozdrawiam.