pamiętam ten wieczór, gdy wyszłam z kina po obejrzeniu wojaczka. te emocje i wewnętrzne euforie, co rozpierały mnie od środka to znak, że film zadziałał na moje zmysły i wpisać go mogę na listę tych ulubionych.

idealna sceneria, idealny aktor, co pięknie palił papierosy, których przecież tak nie lubię, a do dziś nie umiałabym chyba chwycić tak kieliszka jak on. ten czarny płaszcz i biały kołnierz. ach.
nóżka w konfesjonale, zespoł o tajemniczej nazwie sekret, tak, będę wracać nie raz. za tydzień obejrzę raz jeszcze i raz jeszcze odczuję ten kinematograficzny słodki smaczek na tęczówce.