Po początkowych scenach sądziłem, że szykuje się żenada do kwadratu i do gromkiego śmiechu – scena w samochodzie z bezzębną Cyganką, która próbuje gryźć bohaterkę i obrywa ze zszywacza, jest tak powalająco idiotyczna, że ryczałem ze śmiechu – a to mi się nie zdarza przesadnie często przy jednoosobowych seansach.

Potem było nieco lepiej, ale i tak oczekiwałem, że film pojedzie kliszami typowymi dla horrorów opartych na opętaniach i duchach. A tymczasem... z czasem film się rozkręcił! Myślałem, że w tym gatunku nic mnie już nie zaskoczy, a tymczasem w scenach, gdzie duch atakuje bohaterkę w mieszkaniu, miałem ciarki, a to też zdarza mi się rzadko. Scena odpędzania demona Lamii – Cygańskiej Kozy Śmierci, też została zrealizowana w sposób, który odebrałem jako całkiem nowatorski i wręcz udany – bez tandeciarstwa i sztampy, za to z dobrymi efektami specjalnymi. A końcówka filmu jest naprawdę udana i daje kopa adrenaliny na sam koniec. Nic tak nie psuje udanego horroru jak „żyli długo i szczęśliwie”.

Dwie tylko uwagi. Jak na moją wrażliwość za dużo tu obrzydliwości. Wolę w horrorach nastrój niedopowiedzenia i nieokreślonego strachu przed nieznanym, aniżeli epatowanie robalami, brudnymi pazurami, zepsutymi zębiskami (na marginesie: urocze było, jak medium, po wstąpieniu w nią demona, z miejsca zepsuły się zęby, które zresztą po wyjściu demona natychmiast się naprawiły), wymiocinami trupa i sikanie krwią pa wsiem. To nie jest straszne, to jest po prostu obrzydliwe. A po drugie, nie podoba mi się stereotypizowanie Cyganów jako złowrogich ludzi od czarów i klątw. Unikanie stygmatyzowania i dyskryminacji tej grupy etnicznej nie polega na zamianie nazwy "Cyganie" na "Romowie" czy "Sinti" czy jeszcze jakoś, tylko właśnie na unikaniu takich krzywdzących stereotypów.