Mieszane odczucia, takie wrażenia wywołał we mnie ten film. Dokumentalny charakter i pewną dozę amatorstwa (szczególnie jeśli chodzi o aktorstwo) czuć bardzo wyraźnie. O ile wiele scen, szczególnie tego co dzieje się w tle wypadło naturalnie, tak główni bohaterowie wypadali momentami bardzo sztucznie.

Podoba mi się to, że film uchwycił pewien moment, przez który przechodziło wielu z nas. Okres pewnego buntu, beztroski, radości, ale i takiego braku sensu do czego to wszystko zmierza. Co tu dużo mówić, niektóre sceny i dialogi są jak wyjęte z mojej pamięci, chodź preferowałem inne klimaty do zabawy. I próżno tego szukać w innych filmach. Że imprezowe dysputy są pretensjonalne...tak to prawda, tyle że to raczej nie efekt nieudolności, a chęci dodania autentyzmu. Są takie, bo takie miały być.

Portret pokolenia? No właśnie nie..i tu pojawiają się pewne problemy. Po pierwsze całość jest ukazana dość jednostronnie, monotonnie, brak nieco głębi tych postaci. Po drugie za dużo w tym dla mnie wielkomiejskiego pozerstwa - taki koncept, ale ciut przedobrzono według mnie. No i trzecia kwestia, o ile jak, już pisałem same pretensjonalne dysputy i zachowania są ok, sam miałem podobne doświadczenia. Tak problem, chyba w tym, że w wieku 20 lat z hakiem, takie zachowania są jednak pewną odskocznią, a nie codzienną normą. Chodzi po prostu o to, że jednak większość ludzi w tym wieku ma pracę, szkołę, rodzą się jakieś pomysły i plany na przyszłość. A te rodzynki, które widzimy na głównym planie, bajdurzą tak i smęcą bez przerwy ;D W dzień i w nocy.
W końcu ile można chodzić tym środkiem drogi? ;D I na ile to będzie reprezentatywne?