USA to jednak trochę inny kraj niż Polska. Od jakiegoś czasu oglądam amerykański stand-up na YouTube, i to co tam się dzieje jest niewiarygodne dla kogoś, kto dotychczas widział tylko kabarety znad Wisły i okolic – że wspomnę tylko o opowiadaniu, jak się było na haju, czy symulowaniu masturbowania się. Dziwiła mnie beztroska z jaką przyjęła to widownia, tak samo zdziwiło mnie brak reakcji na fakt, że Laser ma dwie matki. Nikt nawet nie próbuje wykorzystać tego motywu jako źródła śmiania się z niego. Tak jakby nie było w tym nic dziwnego – ani same matki nie widzą w tym innego, ani ich dzieci czy sąsiedzi... Jakby to było normalne małżeństwo heteroseksualne. Oprócz kilku niewielkich scen cały motyw homoseksualnych założycielek rodziny nie przeszkadza twórcom filmu w opowiadaniu historii o normalnej, zwykłej rodzinie, jakich pełno. Pytanie – czemu go nie wykorzystano? Czyżby w USA to naprawdę było normalne? Jak dla mnie bomba, choć z oporem mogę w to uwierzyć.

Laser to jedno z dwojga dzieci homoseksualnego związku Nic i Jules, drugim jest Joni, która właśnie skończyła 18 lat i niedługo wyjedzie na studia. W związku z tym Laser prosi ją, by ta dowiedziała się, kto był dawcą spermy, z której skorzystały ich matki. Dzięki temu poznają Paula – samotnika i indywidualistę zajmującego się pracą (restauracji i uprawie ekologicznej). Tych pięcioro bohaterów opowie widzowi historię, bezkształtną i zmierzającą donikąd. Głównie dla wygody twórców filmu, którzy – gdy tylko przestało im się chcieć – mogli bez żadnych oporów przestać ją opowiadać.

Bohaterowie tej historii są napisani sensownie, z pomysłem i konsekwencją. Paul dla przykładu, jako główny bohater (osoba napędzająca fabułę) bardzo przypadł mi do gustu – człowiek pragnący działać, stawiający pracę ponad wszystko. Otwarty i zadowolony z siebie, ze swojego życia oraz tego, co dokonał. Inna sprawa, że twórcy nie bardzo umieją korzystać z bardziej zaawansowanych środków filmowego wyrazu, więc to co na początku udaje im się wyrazić za pomocą skojarzeń i spojrzeń, nie bardzo udaje się im powiedzieć. Dla przykładu: Jules to ktoś, kogo niedoceniano w życiu, zahamowano, zepchnięto na dalszy plan. To dosyć jasne, dlatego rozwój jej relacji z Paulem nie powinien u nikogo wywoływać pytań w stylu „Dlaczego ona to zrobiła?” – twórcy jednak uznali, że nie było to wystarczająco jasne, kazali więc Jules to wyjaśnić otwarcie gdzieś pod koniec filmu – w formie niezręcznego i niemrawego dialogu.

Właśnie dialogi są największą bolączką filmu „Wszystko w porządku”. Początkowe rozmowy przy kolacji, czy dzieci z dawcą spermy – wywołują zażenowanie nieporadnością twórczą scenarzysty. Rozmowy się „nie kleją”, zaczynają się niezręcznie, potem się urywają i akcja filmu przeskakuje do momentu, w którym rozmowa już się skończyła, wszyscy się uśmiechają, dogadują... Nie wiadomo, kiedy taka zmiana zaszła. Trudno się ogląda taką historię.

Film nie przynosi satysfakcji. Tego typu historie – o amerykańskiej rodzinie i jej kłopotach, które zostają tylko między jej członkami – widziało się już nieraz, nie tylko w lepszym wydaniu. Na ich tle film Cholodenko wyróżnia się tylko brakiem zakończenia – dosłownie urywa się. Miałbym zapewne mnóstwo pytań na koniec – co się stało z tą postacią, co zrobiła inna, jak wyjaśni się ta sytuacja, a jak zakończy inna... Ale film najpierw musiałby mnie zainteresować. A do tego mu naprawdę daleko...


4/10.