Przez całe 135 minut oglądałem równie prowadzoną i wciągającą historię. Świetnie uzupełnianą dobrze pasującą muzyką. Sama realizacja na bardzo wysokim poziomie, jeden z lepiej wyreżyserowanych filmów. Ujęcia i montaż nie pozwoliły mi na znudzenie się, tempo jest zmienne i było idealne, jak na charakter filmu. Napięcie nie było serwowane etapami aż do ściśnięcia gardła, ale to nie thriller ani kryminał. Nie jest ani za spokojnie ani za szybko.

Nie zauważyłem przewidywalności, wręcz zakładałem iż będzie to powolna a konsekwentna zemsta. Rozwój wypadków bardzo mnie zadziwił. W pewnym momencie wszystko na pewien czas spowalnia, choć nie na tyle aby nudzić. Wątki z indianami są świetnym tłem. Postacie starego i młodej, wystarczająco tajemnicze i zarazem naturalne, nieźle odegrane.
Negocjacja z Komanczami jest kapitalna, jedna z bardziej szczerych i wzruszających wymian zdań nt. wojny a pokoju jakie widziałem. Proste a zarazem głębokie. Po ukazaniu jednego wielkiego okrucieństwa wojny jest przesłanie, ukazanie możliwości życia w zgodzie, którego nie da bezduszny papier, tylko bezpośrednia zgoda dwóch ludzi. Której jednak w pokazywanym świecie nie ma za wiele.

Film zaczyna się i kończy najazdem na chatkę. W pierwszej kolejności jest ona zupełnie bezbronna, w drugiej się broni i stawia czoła bandytom. Josey najpierw przeżywa tragedię, po której staje się wyjętym spod prawa za swoją chęć wymierzenia sprawiedliwości. Ucieka, ale duchy przeszłości podążają za nim. Gdy odnajduje wokół siebie ludzi podobnie szukających sobie chyba miejsca jak on (nie był samotnikiem) wszystko znów dąży do tego samego punktu. Napaści na chatkę i rzezi. To mogło być przypadkowe zgranie elementów, ale wyłania się z tego jakby chęć niedopuszczenia nigdy więcej do tego samego, a wszystko zależy tylko od tego, czy tym razem Josey będzie przygotowany. Tym razem był gotów na obronę i zemstę zarazem. To wcale nie jest absurdalne, ale tak złozone w całość może wyglądać dość ciekawie. Historia zatacza koło.
Odnośnie skończonej amunicji w kilku rewolwerach - o ile na polu bitwy to normalne, to w końcówce zostało zapewne przez głównego bohatera zaplanowane. Może to trochę patetyczne, ale dzięki temu końcowy pojedynek zapada w pamięć. Mógłby po prostu pociągnąć za cyngiel... ale wolał potęgować napięcie (niekoniecznie u widza ;-)) żeby na koniec rozwiązać sprawę własnoręcznie. Jak dla mnie, tutaj jest plus, za nietuzinkowość. Finezji więcej nie potrzeba. Co ciekawe, chyba brak wystrzału uratował go przed konsekwencjami (słyszano by go w knajpie).

Mściciel do którego porównujesz również jest niezły i zachwyca, ale ten Josey na pewno nie jest nierówny. To inna historia, i też kapitalnie opowiedziana.

Ps.
Na Sondrę w kilku innych filmach Clinta nie mogłem się patrzeć, ale tutaj grała świetnie. Nie było drętwo. Zrobiła co do niej należało, zresztą nie musiała wcale odgrywać wiele. Przyzwoicie uzupełnia drugi plan.

Z tym odniesieniem końcowych scen w chatce do początkowych to moje uznanie, nie zauważyłem tego! :) Gdyby się nad tym dłużej zastanowić to możliwe, że zbyt surowo potraktowałem ten film, zwłaszcza że do końca oglądałem go z przyjemnością. Po prostu im dalej z fabułą, tym mniej realistyczny i dramatyczny niż na początku się okazał; spodziewałem się mocnego filmu o rozgoryczonym, wściekłym człowieku (tak jak szereg innych filmów Clinta :)), jednak może moje oczekiwania były zbyt wygórowane.
Ale co do Sondry, to zdania nie zmienię :D Czego ta kobieta się nie tknie, to spieprzy. Zresztą ciekawe, że po rozejściu z Clintem zagrała może w dwóch filmach - to oznacza, że facet umożliwił jej 5 minut na ekranie i tylko jemu to zawdzięcza, a nie charyźmie czy grze aktorskiej. Po 'Nagłym zderzeniu' mam odruch krzywienia twarzy niczym Eastwood, kiedy widzę ją na ekranie :D

jest dobry nie przesadzaj

I tak dla mnie ten film jest o niebo lepszy od "Akcji na Eigerze" - ten to dopiero ciężko się trawił!

adaptacja