Jest rok 1944, w ferworze wojny poznajemy młodego księdza Wyszyńskiego, który niedawno został mianowany kapelanem oddziału na terenie Puszczy Kampinoskiej. Równolegle działa on w powstańczym szpitalu. Wszyscy znają go tam pod pseudonimem "Radwan II". Wojenna rzeczywistość jest dla ks. Wyszyńskiego kuźnią charakteru, walką o nadzieję i miłość, szczególnie wobec nieprzyjaciół. Jak w wojennej codzienności mamy wybaczać – pyta bohater, zwracając się do Źródła swego powołania. W czasie krytycznych sytuacji takich jak rewizja szpitala przez oddziały SS czy podczas łapanki, Wyszyński staje w obliczu próby. Stara się dzielnie wspierać swoich kompanów, dodając im nadziei.


Widziana w oddali płonąca Warszawa i przynoszone przez wiatr spalone fragmenty książek przypominają o trwającym w mieście Powstaniu. Kolejne transporty rannych ze stolicy wymagają natychmiastowej opieki, a niemieckie patrole przeczesują teren w poszukiwaniu wycofujących się bohaterów. W tych niezwykle trudnych czasach hartuje się siła ducha i wielkość serca przyszłego Prymasa Polski. W ogłuszającym huku ostrzałów artyleryjskich, przy łóżkach rannych Powstańców, czy podczas mrożących krew w żyłach spotkań z bezdusznymi hitlerowskimi żołnierzami – wiara ks. por. Wyszyńskiego się hartuje i kształtuje. "Wyszyński - zemsta czy przebaczenie" to opowieść o człowieku, który w obliczu wojny musi dokonywać trudnych wyborów i odpowiedzieć sobie na pytanie "Jak miłować nieprzyjaciół, kiedy przyszło nam do nich strzelać?".

Rok 1944. Młody ksiądz Wyszyński zostaje mianowany kapelanem oddziału stacjonującego w Puszczy Kampinoskiej, równolegle działając w powstańczym szpitalu, jako "Radwan II". Wojenna rzeczywistość jest dla niego osobistą walką o nadzieję i miłość, szczególnie wobec wrogich wojsk niemieckich. Jak w wojennej codzienności mamy wybaczać - pyta bohater, zwracając się do Źródła swego powołania. Kapłan wielokrotnie jest wystawiany na liczne próby, czy to podczas rewizji szpitala przez oddziały SS, czy podczas łapanki. Pomimo zła, jakie go otacza stara się dzielnie wspierać swoich kompanów dając im nadzieję na lepsze jutro. Nawet wtedy, gdy płonąca z oddali Warszawa przypomina wszystkim o trwającym w mieście Powstaniu a kolejne transporty rannych ze stolicy wymagają natychmiastowej opieki, ksiądz Wyszyński hartuje w sobie siłę ducha i wielkość serca, by dzięki tej wierze przetrwać do następnego ranka. To właśnie w ogłuszającym huku ostrzałów artyleryjskich, przy łóżkach rannych Powstańców, czy podczas mrożących krew w żyłach spotkań z bezdusznymi hitlerowskimi żołnierzami kształtuje się wiara ks. por. Wyszyńskiego - przyszłego Prymasa Polski.