oto przyklad filmu, ktorego 'klasycznosc' wynika bardziej z polaczenia kilku tradycyjnych dla gatunku motywow i postaci niz wytyczenia w nim nowych szlakow: poszukiwanie zlota - dobry szeryf, ktory wie gdzie to zloto jest, ale go nie chce - przebiegly i jednoczesnie budzacy sympatie rewolwerowiec - chciwy indianin i zly zolnierz. po drodze dolaczy do tego banda spragnionych przygody mieszczuchow i innych dziwakow, ktorzy pojawia sie tylko po to by w nastepnej scenie efektownie mogli ich zmasakrowac indianie. taka jest postac grana przez eli wallacha - co za strata potencjalu! - wystarczy wspomniec jego genialna role w ludzaco podobnym 'dobrym, zlym i brzydkim'. tam tez bylo zloto i kilku chetnych na jego zdobycie. podczas gdy leone stopniowo budowal wzajemne stosunki miedzy bohaterami i umiejetnie stopniowal napiecie, by dac mu ujscie w koncowej scenie, tak thompson beznamietnie przechodzi z jednej sceny do drugiej, jakby liczyl sie dla niego jedynie final. troche ozywienia wprowadza tu telly savalas oraz jedyny aktor, ktory bawi sie swa rola - swietny omar sharif, ale jak na film z roku 'dzikiej bandy' to zdecydowanie za malo. 'zloto mackenny' niestety niczym wielkim nie porywa, kilka genialnych ujec (jezdzcy czekajacy na nadejscie switu) trwa ledwie kilka sekund i trudno nimi nacieszyc oko, muzyka wlacznie z poczatkowa ballada sa niezle, ale z 'rio bravo' czy 'trylogia dolarowa' nijak moga konkurowac. nie jest to jednak film zly, ma pewien urok i mozna (a nawet trzeba) go obejrzec, byle z pewna doza ostroznosci i dystansu.