Zdjęcia - fanatastyczne. Robota ludzi, którzy się na tym znają - każdy kadr bardzo
przemyślany, z wyważoną, ale jednocześnie intrygującą kompozycją. Sasnal jest
malarzem i to się czuje.

Klimat zbudowany z precyzją i wyczuciem - przygniata, przydusza, ale jednocześnie
czuje się radość z obcowania z kawałem świetnej roboty filmowej.

Aktorsko też dobry, a nie było to tak proste zadanie, jak się wydaje. Przeciągane ujęcia
zmuszają aktorów do autentycznego kreowania postaci, w ogóle ma się wrażenie, że film
jest prawdziwy, realny i namacalny.

Ale - co z fabułą? Lubię kino festiwalowe, offowe, niezależne i ambitne, więc proszę nie
zarzucać mnie komentarzami w stylu "idź sobie oglądać hollywoodzką papkę". Fabuła -
tak, wiem, minimalistyczna i metaforyczna. Ale niektóre wątki czy sceny nie przemówiły
do mnie, po prostu nie wiem, po co miały miejsce. Zdaję sobie sprawę, że nie każda
scena musi popychać akcję do przodu, musi jednak coś wnosić do ogólnego wydźwięku
filmu. Czy autorzy przypadkiem nie "przekombinowali" z tą niezależnością i
metaforycznością?

I tu ogólniejsze pytanie - na ile film jest związany z fabułą, a na ile można w nim oceniać
poszczególne składowe, takie jak zdjęcia czy aktorstwo? Czy można zrobić w film będący
jedynie zbiorem pięknych obrazów, który przypadłby Wam do gustu?