W jednym z afgańskich więzień, w czterech celach, odbywa karę 40 kobiet, które przebywają za kratami razem ze swoimi 34 dziećmi. Okazuje się, że np. za ucieczkę od męża stosującego przemoc, otrzymują one dużo wyższe wyroki niż mordercy. W więzieniu nie muszą nosić burek, przez co przestają być anonimowe, tak jak poruszając się po ulicach z zasłoniętymi całkowicie twarzami. Jedną z takich kobiet jest Sima, matka piątki dzieci, która została zmuszona do małżeństwa w wieku 10 lat. Po ucieczce od porywczego męża, który zabił jedną ze swoich żon, została skazana na 15 lat pozbawienia wolności. Inna bohaterka, Sara, pobyt w więzieniu zawdzięcza miłości.

Dla kobiet skazanych na życie w jednym z najbardziej restrykcyjnych społeczeństw świata więzienie niekiedy jest jedynym miejscem, w którym mogą czuć się... swobodnie. Nikt nie każe im tu zasłaniać twarzy, z dala od utrzymywanego przez rodziny terroru mogą marzyć, snuć plany na przyszłość i wychowywać dzieci. Większość kobiet przebywających w afgańskim więzieniu Takhar odsiaduje wieloletnie wyroki za ucieczkę z domu lub zdradę. Wiele z nich zostało w dzieciństwie sprzedanych rodzinie męża. Niemal każda ma do opowiedzenia przerażającą historię psychicznej i fizycznej przemocy ze strony męża i rodziny. Oczywiście - system karzący ucieczkę z domu kilkunastoletnim więzieniem jest nieludzki. Ale paradoksalnie, w więzieniu kobiety po raz pierwszy w życiu znajdą się pod opieką państwa. W miarę jak wyroki zbliżają się do końca, rośnie niepewność - mąż może uznać, że dziesięć lat więzienia to zbyt mało, by odpokutować ucieczkę. Żadna z tych kobiet nie trafi drugi raz do więzienia - recydywa to dla nich wyrok śmierci, o czym bez ogródek mówią odwiedzający. Jedna z bohaterek, potajemnie romansująca z kochankiem zamkniętym w męskim oddziale więzienia, zamierza zacząć życie na nowo gdzieś daleko od domu.