Mam z tym filmem trochę problem. Bo o ile historia nie jest dla mnie aż tak angażująca, tak jestem pełen podziwu dla sposobu w jaki ją nakręcono. Wydaje mi się, że obecnie wielu twórców zapomina, że film to nie tylko historia, i że istnieją różne inne środki wyrazu, które mogą do niej mnóstwo wnieść i ją urozmaicić.

Przykładowo - w czasie sceny zabójstwa w pierwszym rozdziale, kiedy zabójca mając na sobie słuchawki z muzyką, przygotowuje się do strzału. Cała scena jest poszatkowana i widzimy ją z różnych ujęć. Kiedy mamy widok z wizjera, czyli patrzymy przez broń oczami zabójcy, muzyka jest głośna - słyszymy ją tak jak zabójca, czujemy się tak, jakbyśmy nim byli. Kiedy następują kolejne ujęcia z innej perspektywy, nie słyszymy już tej piosenki. Banalne, prawda? Ale jak to pięknie zbudowało napięcie!

Kolejny przykład to praca kamery porównując rozdział pierwszy i drugi, gdzie w pierwszym ujęcia były statyczne, nieruchome, zaplanowane, tak samo jak zabójca przygotowujący się to wykonania zadania. Wtedy jeszcze wszystko miał pod kontrolą. Kiedy natomiast oddał niecelny strzał, w jego głowie nastąpił chaos - stracił kontrolę nad całą sytuacją i takie same stały się ujęcia. Szybkie, kręcone z ręki, gdzie trudno było dostrzec otoczenie i całą sytuację. To też jest banalne, ale według mnie wprowadza duże urozmaicenie w oglądaniu tego filmu.

Ale same walory techniczne to nie wszystko. Zabrakło mi w tym filmie czegoś, co by mnie bardziej zaangażowało. Może to trochę niefortunna tematyka, ale nawet jak na film który rzuca inne światło na to z czym zabójcy muszą się mierzyć (nie tylko fizycznie, nie tylko w zacieraniu śladów, ale też psychicznie - tu np świetny wątek z Tildą i jej ostatnie słowa), to jest wciąż za mało.

Na ten moment 6/10. Może kiedyś do niego wrócę i ocena się zmieni :)