Troszku mnie zaskoczył odzew lwiej porcji Filmwebowej społeczności.

Jedyne, co czego mógłbym się szczerze przyczepić, to do tego, że adaptacje stosunkowo obskurnych frankobelgijskich komiksów raczej nie są codziennością u Finchera. Codziennością zdaje się natomiast behawiorystyczna natura (większości) jego filmów, gdzie bohater zdaje się znajdować w samym centrum uwagi wszystkiego i wszystkich nie bez powodu. I tutaj muszę zrobić ukłon; tytułowy zabójca jest wzorowym antybohaterem, a sam film świetnym case study takiego archetypu. Pomimo autystycznego wręcz przywiązania do poszczególnych reguł układających jej życie postać sprawia wrażenie wiecznie gotującego się schizoida, który wszystkie anormalne odruchy ignoruje lub tłumaczy wskutek mechanizmu targowania się z samym sobą. Zabójca to hipokryta prima sort, a hipokryzja zdaje się go popychać w głębsze warstwy niepłatnej przemocy. Środowisko w którym się obraca sprawia natomiast wrażenie zaskoczonego tym, co ta osoba ma w swoich planach: wszystkie "błędne" tiki w jego takach natychmiast dostrzegają, ale czy punktują czy kontrują jest już kwestią osobną.

I tak, owszem, ten film zdecydowanie nie jest najlepszym Fincherem. Ale Fincher-behawiorysta robiący sekcję gnijących zwłok naszego autysty-parobka wprawianego w ruch przez sznurki ze zboczeń zawodowych jest tu jak najbardziej obecny. I to samo w sobie czyni film podobnie angażującym, co wczesny "solowy" Fincher (tj. Fincher grunge'owy, Fincher edgy i Fincher skrajnie aspołeczno-nihilistyczny).

Daję temu filmowi też dodatkową gwiazdkę za brak Psycho Killera w ścieżce dźwiękowej. Wiem, że musiało to zdać zarządowi Netflixa wiele bólu, smrodu i g...