Wszyscy w tym filmie są do bólu profesjonalni, realizując dzisiejszy ideał człowieka. Wykonują jak najlepiej swoja robotę, nie przejmując się tym, że chodzi o ludzkie życie. Jak mówi główny bohater - I don't give a f.... Szef "agencji " morderców uważa, że logiczną konsekwencją niewykonania zadania jest śmierć wykonawcy i obejmuje to umowa, taksówkarz po prostu wiezie gangsterów na miejsce i czeka, aż załatwią swoje sprawy, a zleceniodawca dokupuje opcję likwidacji nieskutecznego mordercy, jakby były to 2 lata dodatkowej gwarancji na smartfona. Główny bohater nawiązuje wyłącznie profesjonalne relacje z otaczającymi go ludźmi (może poza ledwo zarysowanym związkiem ze swoją dziewczyną), a kolejni kontrahenci poznają jego kolejne nazwisko z kolejnej karty kredytowej.
Film robi się ciekawy, jeśli potraktujemy go jako pastisz filmów o płatnych mordercach, którzy zawsze są ukazywani jako superprofesjonaliści i niemal nadludzie. Jest tu kilka kapitalnych scen, gdzie coś zaczyna zgrzytać w dobrze naoliwionym mechanizmie - na przykład gdy bohater znajduje w kuchennej szufladzie tarkę do warzyw, a jak wiadomo, zawsze jest tam nóż (swoją drogą ciekawe, co wyszkolony morderca mógłby zrobić drugiemu człowiekowi taka tarką), albo przykłada kartę w nieodpowiednim miejscu (Bourne na pewno wiedziałby, gdzie ją przyłożyć). Podobnie pastiszowa jest brutalna walka między mordercami, która rozrasta się do przydługiej choreografii, gdy nikt nie może zdobyć przewagi. Do tego co dzieje się na ekranie kompletnie nie pasuje muzyka The Smiths, która osobiście zawsze odbierałem bardzo emocjonalnie.

Moim zdaniem to jest właśnie podstawową wada filmu - nie pozwala zaangażować się emocjonalnie w to, co dzieje się na ekranie. Podobnie jak główny bohater, mogę powiedzieć " I don't give a f.... " Miałem podobne odczucia w wypadku serialu Mindhunter, który mimo perfekcyjnej realizacji w ogóle mnie nie zaangażował, do tego stopnia, że nie chciało mi się oglądać ostatniego odcinka pierwszej serii, bo przestało mnie obchodzić, co będzie dalej.