Zabójca wiele by zyskał, gdyby nie był gadatliwy. Akcja na Florydzie bardzo udana, choć bez elementu zaskoczenia.

Trochę za łatwo to poszło z Ekspertką. Taka sztuka zorientowałaby się, że były cel śpi po proszkach w samochodzie przed jej domem, a już na pewno, kiedy zaglądał jej do kabiny na skrzyżowaniu. Ludzie w stresie bywają gadatliwi, ale pojedynek jedynie na spojrzenia mógłby się okazać ciekawszy. Zresztą pomysł, żeby wejść za celem do restauracji, dając szansę obsłudze na przyjrzenie się gościowi stałej klientki, której zwłoki zostaną później odnalezione o rzut beretem od lokalu, gdzie bawiła tuż przed śmiercią – nawet taka amatorka jak ja tego nie kupi.

Zakończenie jest po prostu absurdalne, Klient nie miał prawa przeżyć. Nie po krwawym szlaku: Paryż – prostytutka, Dominikana – taksówkarz plus napad, którego ofiara przeżyła, Nowy Orlean – Hodges i Dolores, Floryda – Brutal, Nowy Jork – Ekspertka. Po jaką cholerę to ciskanie przedmiotami do kratek ściekowych, śmieciarek, niszczenie telefonów itd., skoro zwieńczeniem całej przygody było pokazanie się Klientowi i grożenie mu, po czym pozostawienie go przy życiu? Przecież żywy Zabójca to dla Klienta takie samo zagrożenie, jak Klient znający twarz Zabójcy i posiadający dostęp do danych z monitoringu (kamera w windzie, system rejestracji w klubie sportowym).

Istotą widowiska było pokazanie bezwzględnego profesjonalisty na zawodowym wirażu, a nie zawodowego wirażu mordercy, który ulegając emocjom popełnia zawodowe samobójstwo.

Takie tytuły jak „Zabójcy”, „Dzień Szakala”, „Trzy dni Kondora”, „Śmierć człowieka skorumpowanego”, „Assassin(s)”, czy nawet umyślnie krytycznie przerysowany „Ghost Dog” pokazały temat i okolice w znacznie ciekawszy sposób.

Poza tym zimny Fassbender to po raz kolejny android David, a w bezrękawniku po prostu Frank, gdzie zresztą muzycznie było o wiele ciekawiej niż tutaj.