stick to the plan, anticipate, don't improvise, trust no one..

przypadkiem przedpremierowo przeze mnie przypercepowana zwana melville'owska z ducha odwetotyka stosowana podpsuta nieznośnym monologizowaniem.

autystyczne kino akcji (sterylnie klinicznej) i atrakcji (emocjonalnie powściągliwej) zlepione ze ścinek, które powypadały przy montażu Granic Kontroli chyba. a dlaczego powypadały? ażeby powymazywać plamy tortu - pretensjonalnej i sensacyjnej nudy, które pozostawione nie różniłyby filmu od innych.

przykre jest to, że fincher nie wydreptuje nowych ścieżek, po prostu drepta po już wydreptanych, czy to przez dżarmusza (the limits of control, ghost dog), czy to przez refna (drive), czy to przez ramsay (nigdy cię tu nie było), czy to przez laurent (galvestone), a od laurent zaczyna się już równia pochyła w tym temacie.. i dalsze dreptanie po już wydreptanym po już wydreptanym..

to jest oczywiście dużo lepsze od laurent, milsze dla oka i przyjemniejsze dla ucha (w partiach pozbawionych perorowania rzecz jasna) (zawsze byłem zdania, że typ one-man-on-a-mission movie winien rzygać abecadłem w stopniu oszczędnie i dyskretnie znikomym co najwyżej) (przykład: - how da fakk did you get here? - i used my imagination.) (teraz proszę porównać tę ogołoconą ze wszystkich zbędnych ozdobników kina atrakcyjnego scenę z The Limits of Control dżarmusza z finałową sceną z The Killera).

dobrze, wciąż więcej tu stylu niż mody i tak dalej, ale bądźmy szczerzy - czy naprawdę potrzeba było talentu davida finchera, aby rzecz zekranizować? szczerze powątpiewam.

przeto finałowe, przesadnie wymamrotane - jestem jednym z wielu - będzie się tyczyło również tego filmu.