(jakiś czas temu, w kinie) Uwielbiam styl tego chłopaka. Uwielbiam muzykę jaką dobiera do swoich filmów. Lubię świat jaki kreuje. Jestem zaskoczony, że Wyśnione Miłości są „świeższe”. Co do jego reżyserskiego debiutu to sam przeżywałem podobne "rozterki" w nastoletnim okresie dlatego też oddychałem przedstawionymi w nim sytuacjami. Tutaj wszystko jest na miejscu, od dbałości o kadry (widać jego styl) po "zamierzoną" pretensjonalność czasu dojrzewania, którą stosuje w relacji syn-matka. Zabiłem jest trochę jak twórczość kanadyjskich kapel, a jednocześnie ma w sobie coś z europejskiej kinematografii ostatnich dwudziestu lat ze wskazaniem na Skandynawię. Zresztą chodzi głównie o to, że bardzo mi się podobał. Jak dawno nic. To nie jest film wybitny, przy jednoczesnym byciu takim dla mnie.