relacje z rodzicami nie należą do łatwych. choć trawi nas własny ból, czujemy się odpowiedzialni za siebie nawzajem. cierpimy męki dorastania, które wiążą się z wyostrzonym spojrzeniem na otaczający świat, który godzi w nas panującą w nim niesprawiedliwością, niespójnością i obłudą, zdajemy się krzyczeć, wyć z wściekłości, podczas gdy matka spokojnie pyta czy zjedlismy aby ciepły posiłek i prosi, żebysmy ubrali cieplejsze skarpetki bo pada.
to chyba w zachowaniu rodziców irytuje najbardziej, że próbują oszukać rzeczywistość udając, że nic się nie dzieje. to nie tak, że nie widzą szamotaniny własnego dziecka, to nie tak, że ich to nie boli, tylko dlaczego na miłość boską z tak wielkim spokojem przysłaniają problem codziennością by oszukać się, przekonać, że wszystko jest tak jak wtedy, gdy byliśmy naprawdę mali?