Dostarczył mi pewnych wrażeń estetycznych, lubię takie turpistyczne klimaty. I głównie dla klimatu można ten film oglądać, jest oniryczno-turpistyczno-nostalgiczny i ładnie się z tym zespołem cech zgrywa tęskny, smętnawy blues. Ma też bardzo dobre momenty wynikające z uważnej obserwacji, na przykład scenę z telefonem do dróżniczki. Nie przesadzałabym jednak, że to takie genialne dzieło. Autor opowiada osobistą, hermetyczną, historię, ale czy za jej egotyczną nieprzejrzystością rzeczywiście kryje się jakaś głębsza treść? Czy ja wiem? Chyba nie głębsza, niż historie, które miałby do opowiedzenia każdy człowiek. Z drugiej strony, z takich opowieści składa się kultura.