Tę lekką w tonacji komedyjkę oglądałam na raty przez 3 dni! Coraz trudniej znoszę takie powierzchowne, złożone z wizualnych i fabularnych prefabrykatów produkty. Mimo usilnych prób rozśmieszania, intrygowania i czarowania scenografią (ta przynajmniej się udała i można było chwilami poczuć "ducha epoki"), było to wszystko nieznośnie wtórne i zupełnie nieciekawe. Już nawet nie chodzi o tę przeżutą setki razy ideę, że miłość jest inspiracją (w końcu w "Zakochanym Szekspirze" można to było przedstawić jednak całkiem zgrabnie), ale opowieść snuta jest tak rozwlekle, mnożą się poboczne, sztucznie rozdmuchiwane wątki, sam romans to zaledwie kilkanaście minut, a komedia miłosnych pomyłek jest niewiarygodnie sztampowa. Ja wiem - tu chodziło przecież o zabawną syntezę Molierowskich motywów, o uchwycenie archetypów z jego sztuk. Tylko, że Molier jest nie do podrobienia, tylko on umie tak łączyć szablonowość farsy z głębszą refleksją i sprawić, że na pozór jednowymiarowe i symboliczne postacie zyskują jednak głębię. "Zakochany Molier" to komedia romantyczna z ambicjami, których nie udało się zrealizować. I nawet czystej rozrywki nie dostarcza, bo zwyczajnie nudzi. Ech, chyba wezmę sobie "Mizantropa" na odtrutkę. ;)