Taka bajeczka dla dorosłych. Do tego jest to bajeczka z krainy łagodności: w odróżnieniu od wielu bajek dla dzieci nie ma tu ani złego wilka, ani żadnej bandy zbójów czy okrutnej królowej - w ogóle nie ma postaci z gruntu negatywnych (które, jak powszechnie wiadomo, posuwają akcję naprzód). A jednak, pomimo braku tradycyjnej antynomii "dobro vs zło", pomimo braku złych ludzi - opowiastka nie nudzi. Ogląda się ją przyjemnie. Zarazem jest to prostolinijna przypowiastka o tym jak to pewni zwykli ludzie samorealizują się w sposób cokolwiek niekonwencjonalny, nietypowy. Ale bez szkodzenia innym ludziom.

Lubię wszystkich aktorów z filmu, lecz prawdziwym małym arcydziełkiem jest dla mnie drugoplanowa rola Stanleya Tucci.
Summa summarum: szczerze polecam. To udana pozycja z kategorii 'feel-good-movie'.

PS Wiele lat temu parokrotnie podjąłem próbę nauczenia się tańca. Najczęściej kończyłem na lekcji pierwszej. Bo wszystkie szkoły tańca na które się natknąłem - wyglądały równie beznadziejnie jak szkoła panni Mitzi z początkowych partii filmu. I napotkani tam adepci sztuki tańca wyglądali na osoby równie przypadkowe...

'Najczęściej kończyłem na lekcji pierwszej' - uwielbiam tańczyć i robię to przy każdej możliwej okazji, ale według własnych choreografii. W sytuacji, kiedy masz porażenie i problemy z równowagą, kobiece partie 'do tyłu' są dosyć ryzykowne. Ale improwizacje w bardzo szybkim tempie (żeby nie zdążyć się zachwiać) wychodzą mi ok. Ot, mały paradoks.
Może za jakiś czas znajdę takiego Astaire'a, który zaasekuruje mnie i przy krokach w tył, na razie tańczę solo - za to cały parkiet mój.

Co do lekcji - ze względu na swoistą sytuację przymierzam się do domowego kursu, ale jednym z grzechów autorów kursów jest myślenie pod balet - obróć się o 60 stopni... kurka, nie widzę tego.