Ej ludzie, idźcie do kina, póki grają, bo oglądanie tego nawet na świetnym sprzęcie domowym,
nie da nawet połowy efektu. Nie przypominam sobie jeszcze filmu, w którym dźwięk i ścieżka
dźwiękowa odegrałyby tak znaczącą rolę i nie chodzi mi o piosenki The Doors same w sobie, bo
nie jestem fanem. Natomiast ten psychodeliczny, momentami groteskowy klimat, który
powstawał w połączeniu muzyki z tym, co działo się na ekranie, totalnie mnie kupił, jedną ze
scen obejrzałem z rozdziawioną gębą. Jeśli ktoś chce obejrzeć typowego straszaka w stylu
"Obecności", to raczej nie jest to film, na który powinien się wybrać, podczas całego seansu były
może ze dwie mocne sceny, pojawiło się też kilka pseudo-strasznych, o których lepiej
zapomnieć. Podobał mi się też Eric Bana, w swojej totalnie sztampowej roli, (zwłaszcza w duecie
z błyskotliwym luzakiem Joel'em McHale'm), ponadto stanowił przeciwwagę dla totalnie
pokręconej postaci księdza (i całe szczęście). Na pewno nie jest to wybitny film, natomiast jest to
film wybitnie kinowy.