Czasy do których - CZUJĘ W TRZEWIACH - nie dotrwała żadna ekipa remontowa/ materiały budowlane są towarem deficytowym. Ale to NIKOGO NIE BOLI. Ludzie przebywają/błąkają się po w zatęchłych, obłażących pomieszczeniach, piwnicach i zaułkach. Doświadczają, dostają pomieszania zmysłów. Estetycznego, emocjonalnego rozchwiania. Świadomi zachodzących zmian również, a może przede wszystkim: WEWNĄTRZNYCH. Właśnie tam z fascynacją kierują wzrok. Jakby chcieli sprawić - czy jeszcze żyją (czemu jeszcze żyją). Praca kamery cudo; zero trzęsawki. Konsekwencja w kolorystyce, oświetleniu. Aktorzy bez zarzutu. Artyści performerzy - wcale nie odlegli, od tego czego się można spodziewać. Zważywszy, że taka praca polega na wbijaniu kija w mrowisko, a ludzi coraz trudniej zaszokować. Przyszłość stereotypowo (w założeniu nie wykonaniu) odmalowana jako miejsce/czas nie do pozazdroszczenia. Ciężko film ocenić w kategoriach dobry, zły. Jest: niebanalny, technicznie ciekawy, bezkompromisowy. Jest też bez mała odpychający. Nie jest to wizja świata, którą chcę pielęgnować w pamięci, czy polecać komuś do obejrzenia. Jako film od którego w BEBECHACH SIĘ PRZEWRACA. Do którego nigdy nie wrócę - musi być poniżej 7 gwiazdek. Z koncepcyjnie podobnych, bezkompromisowych obrazów. Jednak, ze środkiem ciężkości, bardziej w stronę rozrywki, łatwiejszym do polecenia będzie - Titane - z minionego roku.