czyli zasadniczo pobieżnie przepisanie orkiestrowego Mother aranofsky'ego na dziecięce pianinko i skrzypce, albo - idąc dalej tym tokiem rozumowania, ale zmieniając kategorię z muzyki na architekturę - przearanżowanie majestatycznej katedry gotyckiej w miniaturową konstrukcję drewnianą.

jak dla mnie super.

w którą szparkę to wpełźnie to już widać w drugiej scenie - tej z nożem i przyjemnością, a potem z atramentem, no bo umówmy się.. kiedy w pierwszym akcie widzimy rozlewający się po czystej kartce papieru atrament, a w drugim demolkę łazienki, wiadomo co zdarzy się w trzecim - proszę sobie dowyobrazić w oparciu o prawo śniegowej kuli.

mechanizm samonapędzający się, czyli tak zwane sprzężenie zwrotne dodatnie.

generalnie ramsay robi to samo dla depresji poporodowej, co Dom Dobry smarzowskiego dla przemocy domowej - wciąga w umowny wir bezpośredniego doświadczenia psychicznego jednocześnie stale przekręcając pokrętełko intensywności do maximum.

przyjęcie expresjonistycznej konwencji płynności i umowności rzeczy wszelkiej z miejsca czyni wszystko możliwym, czyli nadaje pozory słuszności każdemu, nawet najbardzej odklejonemu i dodepniętemu excentryzmowi.

ich natężenie prowadzi niestety do znieczulenia, w pewnym momencie traci się emocjonalny kontakt z filmem i już tylko przygląda się, jak to zostało zrobione.

wyżej żuławszczyzny z tańcami opętańcami izabelki adjani z Opętania wprawdzie nie skaczemy, ale też niemożliwym jest skoczyć wyżej - o ile nie ma się imię gaspar, a na nazwisko noe.