Widziałem go na tegorocznej edycji WatchDocs. Film z 2001 r. ale kręcony był na przestrzeni co najmniej kilku lat, od końca lat
90'tych. Relacjonuje (z nawet kilkumiesięcznymi przerwami) fakty z życia kilku młodocianych osób z Pekinu, uzależnionych od
narkotyków. Młodzież spotyka się na ćpaniu, tworzą się luźne znajomości, zawiązuje się nieregularny skład kapeli punkowej.
Opowieść jest poprzecinana nawet miesięcznymi przerwami na wskutek odsiadek lub/i odwyków bohaterów.
Pod względem dokumentalizmu jest to materiał unikalny, z uwagi na rozpiętość czasową, warunki filmowania, itd. Rzecz bez
żadnych ozdobników, surowa - chciało by się rzec - "najprawdziwsza prawda". Finałowa scena umierającego w jakimś szpitalu
młodego jeszcze chłopca, rozrywa serce na strzępy. Tytuł filmu "Papierowy samolot" jest ostatnią wolą umierającego, aby właśnie
tak nazwać film. Opowiada on krótką anegdotę - lekki, kruchy, owładnięty przez zawirowania wiatru (losu) samolocik napędzany
dziecięcym marzeniem wzniesienia się jak najwyżej, zawsze ostatecznie spada na ziemię.