Film opowiada o trudniej miłości muzyka i pewnej wokalistki. Nie potrafią ze sobą wytrzymać, ale nie potrafią także bez siebie żyć. Akcja toczy się w latach 50. podczas trwania zimnej wojny. Uczucia ich ulegają zmianie w ciągu wielu lat, zdarzają się chwilę burzliwe, ale również piękne. Wielokrotnie są rozdzielani, mimo to zawsze jakimś sposobem wracają do siebie. Jest to miłość toksyczna, a jednak widz kibicuje tej parze do samego końca, pragnie ich szczęścia. Ujęcia i zdjęcia są zachwycające, można zatrzymać film, kiedy tylko się chcę i nie ważne, na co spojrzycie, będzie się wam to podobało. Widać, że twórcy przywiązywali ogromną wagę do szczegółów, można pomyśleć, że ustawiali każdą postać, każdy przedmiot tak, by było idealnie, by wszystko było na swoim miejscu. Wielkie gratulacje należą się Joannie Kulig, jej postać jest po prostu fantastyczna, dzięki grze aktorki można bez problemu wyczuć w tej bohaterce charakterek, siłę, wybuchowość, błyszczy na ekranie i przyciąga wzrok. Tomasz Kot świetnie jej asystuje we wszystkich sytuacjach, oczywiście sam również radzi sobie świetnie, ale kiedy ona pojawia się na ekranie, nie ma z nią szans. Nawet Borys Szyc w tym filmie pokazał zupełnie nową twarz, zaskoczył i to pozytywnie. Choć był tutaj raczej postacią negatywną, chwilami denerwującą, to taki właśnie miał być i to mu się udało. Muzyka jest tym, co zachwyciło mnie najbardziej. Miałam ochotę zamknąć oczy i słuchać, rozpłynąć się. Działała tak na mnie zarówno muzyka ludowa, jak i jazz. Muzyka pomaga przedstawiać uczucia bohaterów, porywa nas i angażuje. Dzięki tym wszystkich dźwiękom, głosom, instrumentom pod skórą może przepływać prąd, który delikatnie rozgrzewa. Film jest czarno-biały, w formacie A3, co pozwala nam przenieść się nieco w dawne czasy, dzięki temu przynajmniej momentami można odnieść wrażenie, że to wcale nie nowość, a coś starszego. Realizacja filmu, wszystko, w co historia jest ubrana, to coś przepięknego, tak pięknego, że aż robi się człowiekowi cieplej na sercu. Czego mi zabrakło? Większego zaangażowania emocjonalnego, oczywiście były takie momenty, które już jakieś emocje we mnie budziły, ale nie było to to, czego bym oczekiwała. Ponadto chciałabym, aby niektóre sceny trwały dłużej, żeby całość była znacznie dłuższa, czułam ogromny niedosyt. Zakończenie niesamowite i kończące całość w subtelny, aczkolwiek pozostający na długo w pamięci sposób. Kilka słów, powiew wiatru, a to człowiekowi wystarczy, aby był zadowolony.