Przybyłam, zobaczyłam i OMG, wciąż jestem pod ogromnym wrażeniem "Zimnej wojny" Pawlikowskiego.
Audiowizualne dzieło, perełka , doskonałe zdjęcia, wykadrowanie, kwadratowy kadr, intymność, cielesność, stymulacja, dotyk, kameralność, ulotność , niemal wciągający nas do środka, masz wrażenie, że tkwisz w środku, obcujemy z aktorami, lubię to wrażenie.
Wirtuozerskie czarno - białe zdjęcia, niezwykła prostota a zarazem wytrawnie, kunsztownie niemal poetycko wykadrowane, obiektywem wchodzimy w świat, środowisko bohaterów, muskamy twarze bohaterów, wchodzimy w środek zdarzeń, sytuacji i uczestnictwo. W tle towarzyszy nam doskonała muzyka od folku poprzez jazz i paryski rekonesans barowy z legendami lat 50 - 60 - tych XX wieku.
Konflikty, toksyczność, trudność relacji damsko - męskich z kobietą 'famme fatale". Kobieta, która swym żywiołem i siłą niszczycielską czyni armagedon w życiu dwóch mężczyzn. Miłosny kalejdoskop poprzez zimny Berlin, klimatyczny Paryż, słonce południa Tito... kontra wyrafinowanie, makiawelizm przeplatany niuansami, tęsknotami i wielką miłością, kolorytem żywiołu, pociągania za sznurki
Doskonałe aktorstwo Kulig - Kot. Makiawelizm femme fatale w najzimniejszej wojnie damsko-męskiej, żar i namiętność z niszczycielską siłą.
Barwność, wyrazistość, poetyckość, symbolika kontra siła żywiołu czynią ten film tak rasowy, wytrawny i wyrafinowany ze wszystkim a zarazem minimalistycznymi środkami wyrazu. Zdjęcia nawiązują do czasów najlepszych filmów Wajdy ( Popiół i diament, symbolika, ruiny) , czy Kawalerowicz, Munka.
Zachwyciłam się i szukam też autobiograficznych wątków tej historii, bardzo osobisty jest ten film Pawlikowskiego.
Zastanawiałam się, czy ta historia nie jest historia rodziców reżysera?
Zachwycam się prostymi środkami wyrazu i artyzmem fotografii , Zula i Wiktor na tle wypłowiałych murów miasta , kontrastowość, siła wyrazu, Zula przy mikrofonie ostrość - nieostrość, scena na łące, zbliżenia na ich twarze, czy skok do wody, monumentalna scena zespołu Mazurek i wielkiego wodza w tle, groteskowa scena po spektaklu życia w łazience kochanków - aktorów, kurtyna, (nawiązuje to do lat 50 - 60 tych XX wieku polskich filmów).