Podczas seansu moja ocena wahała się między 5 a 6, po obejżeniu - między 6 a 7 (dałam w końcu siedem) ale potem tak siedział mi w głowie, że podniosłam na 8. Nadal siedzi, więc ocena może się jeszcze zmienić ;)

Początkowo raziło mnie to co wielu tu obecnych - brak chemii między głównymi bohaterami i ta fabuła - wlokąca się, romans kopletnie nieprzekonujący i bezsensowny WTF nad czym te zachwyty?

Potem jednak pomyślałam (jak już siedział mi w głowie;) że to nie brak chemii, tylko to ich uczucie było takie jakieś zmrożone, jak cały świat za żelazną kurtyną. Tytuł ma chyba podwójne znaczenie, ta "Zimna wojna" toczy się nie tylko na świecie ale i między nimi. Są skrajnie różni: z różnych światów, różni temperamentem i charakterem, mówią różnymi językami, mają różne cele życiowe. Chyba jedyne co mają wspólnego to, że oboje są uparci, co tylko pogarsza sprawę. Kompletnie do siebie nie pasują (i chyba o tym wiedzą) ale coś ich do siebie ciągnie (fatalizm jakiś? zagubienie w zimnowojennej rzeczywistości?). Nie potrafią być ze sobą - będąc razem chyba czują, że to nie ma sensu, stąd ciągłe zerwania. Ale nie potrafią też żyć bez siebie, stąd urągające zdrowemu rozsądkowi i instynktowi samozachowawczemu powroty.

Jak w ten sposób na to popatrzyłam, to co mnie w filmie drażniło zaczęło nabierać sensu.

A potem pojawiły się skojarzenia, które uświadomiły mi, jak zgrabnie Pawlikowski ponawiązywał do arcydzieł kinematografi z lat 50-60-tych (nie tylko czarno-białą taśmą i formatem ekranu ale też sposobem pokazywania miłości i samych postaci) i to zarówno filmów polskich ("Pożegnania", "Jowita"), jak i francuskich - Zula bardzo mi przypomina graną przez Brigitte Bardot - Dominique Marceau z filmu "Prawda" - podobnie destrukcyjna osobowość i mimowolna famme fatale, gubiąca siebie i innych.

Ale chyba na razie pozostanę przy ocenie 8 ;)