Zastanawiam się, na ile celowe, a na ile przypadkowe, jest wykorzystywanie motywów, ikon, charakterystycznych dla narracji o holokauście, w celu ,,włączenia" losu Afroamerykanów do ogólnej, uniwersalnej ,,wspólnoty cierpienia". A może to tylko moja nadinterpretacja?
W sposób szczególny podobieństwo to zauważalne jest w scenach, w których Solomon gra na skrzypcach. Żwawa, radosna muzyka, na przekór bestialstwu, jakie dzieje się dookoła, przypomina sceny gry orkiestry obozowej w nazistowskich obozach, nie mówiąc o sugestywnej scenie w ,,Liście Schindlera", w której Żydzi są rozstrzeliwani w akompaniamencie wesołej muzyki fortepianowej.
Z kolei scena, w której Solomon stoi godzinami przywiązany do drzewa, konkretnie kadry, w której jego postać jest ukazana na planie ogólnym, a przez to mało widoczna (ale i parę innych scen ukazujących cierpienia), przypomina narrację ,,Pasażerki", w której największe cierpienie zobrazowane jest na marginesie kadru. Może przesadzam, może pan McQueen nie jest aż tak biegły w kinie europejskim czy konkretnie w kinie o Szoah, ale takie wnioski nasunęły mi się w czasie oglądania ,,Zniewolonego".
Film podejmuje trudną tematykę i robi to bardzo zręcznie, cierpienie nie jest wyabstrahowane, a przerażająco realne. Szkoda jedynie, że w hollywoodzki, oscarowy sposób, intryga skonstruowana jest na zasadzie kontrastu dobry-zły, gdzie nie ma miejsca na szarość, a to, co dotyczy sedna sprawy, wykładane jest jak kawa na ławę (postać grana przez Pitta i jego oczywiste oczywistości).
Dlatego 6/10.