O zawijaniu i odwijaniu kartonów to mam podobne zdanie co Ty i Roman Wilhelmi. Sam nie jestem fanem przesadnego artyzmu i po pierwszym obejrzeniu tego filmu skategoryzowałem go właśnie w ten sposób. Okazało się jednak, że jest to jeden z tych filmów, gdzie klucz do zrozumienia fabuły znajduje się na jej końcu. Oczywiście możemy po seansie przywoływać wcześniejsze obrazy i układać je przy pomocy ów klucza w jedną całość, ale niektóre z nich po prostu się zacierają i pełna interpretacja nie jest możliwa. Gdy znamy klucz od początku to pełni on niejako rolę przewodnika. Spróbuj obejrzeć ten film raz jeszcze, mi to pomogło. Jeśli jednak wszystko co napisałem jest dla Ciebie oczywiste i po prostu to nie jest film w twoim guście, to z góry przepraszam, że choć trochę podałem w wątpliwość twoją sprawność umysłową :)

Dla mnie ten film jest prawdziwym dziełem sztuki, a muszę zaznaczyć że jestem ogromnym sceptykiem sztuki. Nie rozumiem na przykład, jak można podziwiać jakieś malowidło czy rzeźbę godzinami i się nim zachwycać. Film "Powiększenie" Antonioniego, uznawany przez wielu za wyznacznik kunsztu sztuki filmowej, jest według mnie przeokropnie bezcelowym i bezsensownym dziełem. Muzykę traktuję jedynie jako źródło rozrywki i nie skupiam się zanadto nad zachwycaniem się jej twórcami.

Mimo tego wszystkiego film "Zostań" zrobił na mnie ogromne wrażenie. Jeśli ktoś chce obejrzeć film w nieświadomości i dać się uderzyć jego sensem pod sam koniec, NIECH DALEJ NIE CZYTA! Według mnie cały film obrazuje walkę jaką toczy umysł w momencie agonii. Jak próbuje zawoalować przed posiadaczem fakt, że za moment przestanie istnieć. Jak tworzy rozmaite interpretacje bodźców które do niego docierają w danym momencie i łączy te interpretacje z własnymi wspomnieniami i uczuciami. Jak w pewnych momentach zacina się, odtwarza tą samą myśl ponownie, jeśli trzeba to kolejny raz, by pójść dalej z jako takim sensem. Jak toczy ostatnią walkę o moralność, w świadomości że jest już za późno by cokolwiek naprawić czy odpokutować. Zdarzało mi się myśleć o śmierci, jednak nigdy aż tak realnie i dosłownie. Po seansie jestem głęboko przekonany, że tak właśnie może to wyglądać. Przynajmniej w takich traumatycznych okolicznościach.

Dla mnie jest to dzieło poważne, uniwersalne i doskonale wykorzystujące obecne techniki filmowe. Za sam obraz i za Naomi Watts dałbym 6. Za temat, pomysł jego przedstawienia i ogromną dozę prawdopodobieństwa, że tak właśnie to wygląda daję z pełną odpowiedzialnością 9.

Doskonale to ująłeś. Agonia, ostatnie chwile i to bycie sam na sam z wszystkim czego się dokonało lub zaprzepaściło, poczucie winy czy próba uratowania czegoś, walka lub poddanie się.. Opinie są jednak różne. Ten film ma tyle do przekazania, że warto do niego wracać i dostrzec co jeszcze twórca tej sztuki miał nam do przekazania. No i dyskutować :)

Taki sceptyk z ciebie, że taki film oceniłeś na 9 gwaizdek. Gratuluję gustu, sceptyku.

A mógłby Pan jakoś rozwinąć myśl "taki film"? Chyba że Pański nic nie wnoszący do dyskusji wpis miał być jedynie prezentacją opanowanej przez Pana do perfekcji sztuki gadania nie na temat, popularnie zwanej w środowisku internetowym "trollingiem". W takim przypadku uważam rozmowę z Panem za zakończoną.