Filmowa impresja utkana ze wspomnień i poetyckich zjaw. Wizualnie zachwycająca (choć cienia dyndającego mikrofonu na ścianie w pierwszej scenie nijak przeboleć nie mogłem), na części pierwsze jednak lepiej jej nie rozbierać. Tarkowski tworzy tutaj coś na wzór autobiografii, przywołując z odmętów umysłu pojedyncze sceny, wydarzenia, niechronologicznie, kierując się logiką rodem ze snu. Jest w tym brawura, obrazy zarówno zachwycające pięknem, jak i wzbudzające niepokój. Dla widza przyzwyczajonego do linearnych fabuł może to być ciężka przeprawa, a i bardziej doświadczony widz może się pogubić w natłoku symboli i rozmachu twórczej wizji. Wciąż jednak warto się zmierzyć.