Mało książek czytam, więc porównanie filmu z pierwowzorem to u mnie rzadkość. Niestety ten, jak i drugi film (pisałem że mało czytam ^^') w tym porównaniu przegrywają.

Film jest adaptacją krótkiego (ok. 8 stron jeśli mnie pamięć nie myli) opowiadanka znanego miłośnikom grozy H.P. Lovecrafta, który najbardziej znany jest z mitologii Cthulhu i zapoczątkowania legendy Necronomiconu. Opowiadanko można znaleźć w zbiorze zatytułowanym "Historia Necronomiconu".
Cały zbiór uważam za dość średni, jednak "Z otchłani" (bo tak mi się wydaje został przetłumaczony jego tytuł) było jednym z jego jaśniejszych punktów. Sama historia opierała się na tym samym schemacie co pozostałe opowiadania (dlatego by nie psuć sobie o nich zdania, lepiej czytać je w pewnych odstępach czasowych). Jej największą zaletą był jednak pomysł, który sprawia, że sformułowanie (cytuję niedokładnie) "w ciemności już nigdy nie będziesz sam" nabiera dodatkowego, niepokojącego znaczenia.

Natomiast ten film w ogóle ciężko nazwać adaptacją. Cała fabuła opowiadani zostaje przedstawiona w pierwszych kilku minutach filmu, po których pojawiają się napisy początkowe. :) O ile Lovecraft nie stworzył w opowiadanku ciekawych postaci, o tyle scenarzysta wymyślił jeszcze gorsze. Natomiast gdy nikt już nie wiedział jak pociągnąć historię niebezpiecznego narzędzia znajdującego się w miejscu zbrodni, autorzy filmu przypuścili, że bohaterów do tego miejsca i tak będzie przyciągać jakaś siła, która dodatkowo sama uruchomi maszynę. Scena z bohaterką, która sama pragnie się skrępować przy pomocy całkiem miłej zabawki dla fetyszystów rozbrajająco idiotyczna. :)

Po tak miłych wspomnieniach po lekturze "Z otchłani", obejrzałem taki campowy filmik.
3/10 za w miarę znośne efekty specjalne i dosyć zgrabne przy takim budżecie wybrnięcie z przedstawienia "Niemożliwych do opisania kształtów, żywych i nie, ruszających się w odrażającym bezładzie", choć i tak nie wzbudzających nawet namiastki niepokoju.