Kunszt z jakim Menno Meyjes przepisał książkę na scenariusz, a potem Spielberg i operator Allen Daviau na obrazy, budzi wyłącznie podziw i zdumienie!
Przecież ta, skądinąd świetna książka jest w gruncie rzeczy bardzo lakoniczna, żeby nie powiedzieć pobieżna. Owszem jest śmielsza homoerotycznie (gdy Celie poznaje swoje ciało i bawi się nim), ale jako opis miejsca i środowiska książka jest w gruncie rzeczy uboga. Film jest daleko bardziej skrupulatny, cierpliwy i pieczołowity w opisie. Zwyczajnie bardziej staranny. Duża w tym zasługa scenariusza. No i te dialogi!
No i film pozostaje wierny w głównym przekazie: czarni są tu dla siebie tak samo okrutni i podli jak biali.
To bodaj pierwszy obraz, w którym niewola czarnych nie przyjmuje postaci okowów.