Gunnar Hall Jensen pokazuje swoją relację z synem, która przybiera nieoczekiwany obrót, kiedy ten znika z domu bez śladu.

Chea Samy była w latach 30. XX wieku wybitną solistką królewskiego zespołu tanecznego, działającego na dworze kambodżańskiego Pałacu Królewskiego. Była też przybraną matką Salotha Sara, który później przyjął imię Pol Pot. Po wyjściu za mąż za starszego brata dyktatora - urzędnika niskiego szczebla na dworze królewskim, opiekowała się chłopcem jak własnym synem. Stracili kontakt, gdy ten, po ukończeniu studiów, zniknął w podziemiu. W 1975 roku, podobnie jak miliony innych Kambodżańczyków, została wypędzona na pola ryżowe. Dopiero po trzech latach przymusowej pracy dowiedziała się, że Pol Pot to chłopiec, którego kilkadziesiąt lat wcześniej wychowywała. Jako jedna z nielicznych tancerek zdołała przetrwać jego dyktaturę. Wróciła do Phnom Penh jako nauczycielka tańca, pielęgnując w ten sposób wiedzę o tradycyjnej sztuce. Jedną z jej pierwszych uczennic była Sophiline Cheam - uznana współczesna choreografka, której zespół wykorzystuje wydarzenia z przeszłości Kambodży w swoich układach tanecznych. Związek Pol Pota z klasycznym tańcem kambodżańskim może tłumaczyć, dlaczego ofiarą brutalnych rządów Czerwonych Khmerów padali zwłaszcza artyści i intelektualiści, których przywódca - jak na ironię - znaczną część swojego dzieciństwa spędził w pałacu królewskim, a dzięki tańcowi zyskał dostęp do szkolnictwa wyższego.

Amerykański prawnik walczy z megakorporacją, która wykorzystuje niewolniczą pracę dzieci.

Złoty Świt to grecka skrajnie prawicowa partia i organizacja, kierowana przez Nikolaosa Michaloliakosa, która w 2012 roku dostała się do parlamentu, a dwa lata później w kolejnych wyborach stała się trzecią największą siłą polityczną w kraju. Powszechnie uznawana jest za nazistowską, jej liderzy bez jakiegokolwiek skrępowania unoszą rękę w geście faszystowskiego pozdrowienia, podżegają do nienawiści, a posłowie w publicznych programach uciekają się do rękoczynów wobec swych przeciwników politycznych. Pomimo aresztowań i próby delegalizacji, jej poparcie wciąż rośnie. Film to portret rodzin i sympatyków organizacji, przedstawiony dzięki osobistej relacji, jaką nawiązał reżyser z trzema kobietami związanymi z partią – żoną, matką i córką liderów. Håvard Bustnes, norweski filmowiec zajmujący się problemami społecznymi, "humanista" – jak sam siebie charakteryzuje i zdecydowany przeciwnik skrajnej prawicy – co możemy wywnioskować z narracji filmu, staje się dokumentalistą codziennego życia trzech kobiet. Jak jednak zdobyć zaufanie, nie ukrywając dezaprobaty; wejść w osobistą relację, nie zaprzeczając swoim przekonaniom; jak stać po stronie prześladowanych, oddając głos oprawcom i świadczyć o prawdzie, towarzysząc manipulatorom? Te osobiste sprzeczności, które musiał rozwiązać reżyser, przekładają się na główne pytanie filmu – czy można dać prawdziwy obraz tych, którzy manipulują, zaprzeczają, kłamią? Czy jest sens rozmawiać ze skrajną prawicą?