- to płyta (a precyzyjnij - dwie płyty składajónce sie na jedyn album), któro zapowiadało sie jako wielki powrót wielkij gwiazdy pop do wielkij tradycji amerykańskij muzyki rozrywkowyj, jakóm niywóntpliwie jes jazz. I jak tyn powrót wyglóndo? Ano niy tak, jak szło sie to wyobrazić. Zamias tradycyjnych kawałków bluesowych i jazzowych sóm tu raczyj ino elemynty tyj muzyki i zabawa brzmiyniowymi kónwyncjami z lot '30 i '40 ubiegłego wieku. Jes tu pora zapiyrajóncych dech w piersiach fragmyntów (chociażby poczóntkowe utwory z króżka numer 2), ale jes tyż trocha utorów słabszych (za to zaśpiywanych pierónym głośno). Zresztóm przeczytejcie sami, co napisoł jakiś "X" na forum Ónetu:

"Piosenki super, szkoda ze sa zagluszane przez okropny glos tej baby. Ona w ogole posiada chyba tylko jeden poziom glosnosci: maksymalny. Nie potrafi zaspiewac ciszej, subtelniej, przez co nie da sie wytrzymac do konca jednej plyty, a co dopiero drugiej. Ale przyglusi beda zadowoleni...".

Najwyraźnij producynty z wytwórni boły sie iś na całość i nagrać płyta całkowicie w stylu retro. Bezto dociepli tu pora balladek a la "Britney Spears turlajóco sie po plaży und Paris Hiltón pod palmami", żeby w razie czego (jak suchaczóm niy spodobo sie jazz), wydać na singlu tako właśnie popowo pościelówa, któro może mieć wiynksze powodzynie wśród nastolatków w globalnyj wiosce. Ale jes tukej "takich" utworów mało i niy psujóm ogólnego (dobrego!) wrażynia w czasie suchanio.

Przez wiynkszość czasu trwania tyj płyty Aguilera moim zdaniym bardzij odtwarzo sóm nastrój epoki gangsterów i nocnych klubów w czasach dzisiyjszych, zamiast przeniyść sie bezpośrednio w przedwojynne realia. To tak jak w kinie mómy filmy z cyklu "neo noir" (np. kryminał PALMETTO). Niyby sóm stare auta, chopy w kapeluszach, ale kobiyty łażóm już w miniówach i dzwónióm z kómórek - tukej jes podobnie. Trómbki, saksofóny i image laksy (tancereczki) z kabaretu, ale do tego dochodzóm rymiksy, hip-hopowe skandowanie i motywy znane z R'n'B.

Ciekawy miszmasz, mómyntami nawet porywajóncy, ale jakby to była w 100% tradycyjno płyta jazzowo, to podobała by mi sie jeszcze bardzij...