Gabriel Byrne tworzy w tym filmie bodaj najciekawszą rolę w karierze.
To film o lojalności ponad wszystko. Jeśli coś prowadzi głównego bohatera "Ścieżki strachu", Toma, to właśnie honor, lojalność, zasady. To one kierują jego decyzjami. Słowa, których być może się wstydzi, których nigdy by nie użył, ale jego czyny mówią same za siebie. Gdyby był wyrachowany, cyniczny, wybrałby to, co mu się bardziej opłaca. Nie robi tego. Nadstawia karku, kilka razy ryzykuje życiem dla swego skrajnie nieodpowiedzialnego szefa. Tak nie postępuje człowiek bez honoru. Wielu nie może pojąć ów sprzeczności w głównym bohaterze "Ścieżki...", że choć ma romans z kochanką szefa, do końca pozostaje wobec niego lojalny, walczy o jego ocalenie.
Usiłuje przekonać szefa, by nie poświęcał kruchego pokoju dla nic nie wartego łajdaka, Berniego, tylko dlatego, że to brat jego kochanki. Gdy i to się nie udaje, wyznaje mu, że ma z nią romans. Poświęca wszystko: swoją pozycję, swoją miłość, swoje życie. Robi wszystko, by zapobiec wojnie mafii i gdy to się nie udaje, przechodzi na drugą stronę, do włoskiej mafii i rozbija ją od środka. Postawa wręcz heroiczna.
I, co zdumiewające dzięki dużej dozie szczęścia udaje mu się. Mafia włoska zostaje rozbita, irlandzka - utrzymuje władzę.

Nikt w tym filmie, w tym świecie, nie miał zasad. Tylko on. Dlatego mimo wszystko odchodzi.
Zostaje sam.

Byrne jest wielki.