Cholernie smutnie zatoczone koło. Do śmieci dekady walki o kobiety i miejsce na nie wraz z ich fizjonomią w zbiorowej świadomości i popkulturze, które od tak dawna propagują jako ideał kobiety ciało młodych, ledwie pokwitających chłopców, jako ideał kobiecości i seksowności. Kolejne pokolenia kobiet z zaburzeniami odżywiania, wykańczającymi się na treningach, z zaburzeniami hormonalnymi, aby doprowadzić swoje ciało do wyglądu 13-letniego chłopca z anoreksją. Bo żaden element naturalny dla płci żeńskiej nie miał racji bytu w show businessie.

Wydawało się, że już powoli świat rusza do przodu, że kobiety powoli stawiają opór i coraz mniej niszczą swoje ciała. I pojawia się osoba, która zarabia pieniądze i buduje swoją tożsamość na wyznaczaniu kolejnego standardu wyglądu dla kobiet: nastoletniego chłopca z zaburzeniami odżywiania. I implantami biustu. Kiedy kobiety już nie chcą walczyć przeciwko innym kobietom, pojawia się osoba w męskim ciele, która chętnie przejmuje toksyczną pałeczkę dyscyplinowania. Promowania męskości i zaburzeń odżywiania jako kobiecości.

Kiedy to się skończy?
Kobiety zawsze wspierają wszelkie ruchy okołotożsamościowe. Walka o równe prawa dla wszystkich to walka przeciwko wykluczeniom. A tymczasem ci, którzy są przez kobiety wspierani, wytaczają od tyłu stare, dobre działa patriarchatu: tresowanie kobiet do niszczenia ciał. I uważania za piękne i pożadane tego, co jest głównie preferowane przez męzczyn o skłonnościach pedofilskich w stronę chłopców.