Naszła mnie taka refleksja, otóż gdy człowiek na poważnie przysiądzie przed telewizorem i zapoda klasykę z lat 60/70, jak obejrzy sobie skończone arcydzieła Peckinpaha, Scorsese, Leone, Coppoli, to wówczas Tarantino staje się raptem jakiś mały, śmieszny, niepoważny.

"Ucieczka gangstera" & "Dajcie mi głowę Alfredo Garcii" - te dwa filmy Peckinpaha uświadomiły mi, jak bardzo ubogie i wyposzczone jest współczesne kino. Oczywiście nie twierdzę, że Tarantino jest beztalenciem. Bynajmniej! Chodzi o to, że w konfronatacji z mistrzami wypada po prostu blado, kurczy się...

Nie bez słuszności Tarantino nazywany jest wirtuozem pastiszu (no dobra, ja go tak nazywam :)). Bo jedyny gest, na jaki go stać, to gest parodystyczny.