Ponieważ jedno słowo to za mało, trzeba sztucznie przedłużyć. Meritum mojej wypowiedzi skraca się jednak do jednego słowa: Amen bracie/ siostro! Amen!

Ja zaniżyłem mu ocenę :) I jestem z tego dumny :)

dałem 1 i jestem także z tego dumny

no

Nie wiedziałem, gdzie odpowiedzieć na Twoją wypowiedź, na moim blogu, a zatem robię to tutaj...

Nie mówie, że nie masz racji, ale gdybyś był\a zdolny\a uraczyć mnie jakąś słownikową definicją, w myśl której, nie powinno zaczynać się zdania od "Mi", lub "Mnie", to byłbym wdzięczny.
Często powtarzający się wielokropek nie jest w mojej opinii błędem, tylko manierą. Niekoniecznie dobrą... ;-)

Pozdrawiam...

P.S. Mów mi na "Ty".
P.P.S. Dziękuje za nutę obiektywizmu...;-)

Dalam mu 10, póki nie spojrzałam na to pole bitwy, pod jego filmografią i doszłam do wniosku że faktycznie niektórzy mają rację.
Zgadzam sie z autorem.

Tak, tak, z tym wielokropkiem to moje osobiste zboczenie i masz rację, że nie jest to błędem, ale po prostu musiałam o nim wspomnieć w ramach mojej osobistej interpunkcyjnej krucjaty ^_~.
W sprawie pisania "mi" lub "mnie"- słownikowej definicji nie pamiętam, natomiast, jak wspominałam, pierwszy wyraz w zdaniu to pozycja akcentowana, a ponieważ zaimek "ja" w celowniku liczby pojedynczej ma dwie formy, czyli wiadome: "mi"/"mnie", formy dłuższej używamy właśnie w tej pozycji, a wiec na początku zdania, na przykład: "Mnie się to nie podoba.", lub w trybie rozkazującym, gdy chcemy zamanifestować, że chodzi nam właśnie o nas, na przykład: "Podaj to mnie, a nie jemu". Właściwie we wszystkich formach, kiedy zależy nam na zaakcentowaniu własnego zdania powinniśmy używać "mnie". Wedle tego, czego nas uczyli - a było to dawno, mogę błądzić, lecz nie sądzę ^_^- taka jest norma, ale pewnie uzus dopuszcza używanie "mi" na początku, więc zasadniczo nie należałoby uznawać tego, jako błąd wołający o pomstę do nieba. Jeżeli jednak bardzo zależy Ci na opinii słownikowej, mogę poszukać, lub zapytać pierwszego profesora, który się nawinie. Wyrocznią językoznawczą nie jestem, ale tyle jeszcze pamiętam.
A żeby nie był to jedynie post językoznawczy, dodam, że zgadzam się z Tobą w kwestii Millera, aczkolwiek może nie do końca. To, co dyskwalifikuje go najbardziej to fakt, iż, jak celnie zauważyłeś, wszędzie gra tak samo, a to grzech bodajże najcięższy. Mam koleżankę aktorkę, która mnie uczula na takie rzeczy, niestety Millera widziała tylko w "Piętnie", a w towarzystwie Hopkinsa raczej ciężko zwracać uwagę na kogokolwiek innego, więc nie będę tu ani go wychwalać, czy potępiać, bo nie posiadam kwalifikacji, ani wiedzy. Zmysł obserwacji mam jednak na tyle rozwinięty, by stwierdzić, iż faktycznie wszędzie jest jedna i tą samą postacią.
Pozdrowienia.

Wierzę Ci na słowo... A jak zajdzie potrzeba to i ja się spytam.;-)
Dziękuje za reprymendę.

Ja odpowiednie kwalifikacje, wiedzę i uprawnienia mam, dlatego też korzystam i krytykuje, kogo się należy.

Każdy, kto ma podobne zdanie, jak "Ja" (czyli również Ty) może czuć się uprawniony, wykwalifikowany i obyty, wszak w tej sprawie jestem, niczym wyrocznia.;-)

Nie trzeba być aktorem, krytykiem czy człowiekiem z branży, żeby się na tym znać. Wystarczy wprawione oko...

Dla mnie jednak najważniejszy jest brak jego jakiejkolwiek mimiki. Gdybym miał za główny standard uznawać różnorodność ról, to jak miałbym sklasyfikować Clinta Eastwooda, który jest żywą legendą, a jednak jego różnorodność ról (warsztat też nie jest najlepszy) jest naprawdę znikoma?

Piętno to dla mnie, z kolei, jeden z gorszych filmów z Hopkinsem, jakie widziałem. Jego występ mimo iż "przykrył" resztę obsady to był co najwyżej poprawny.

To chyba wszystko...

Pozdrawiam...

W kwestii "Piętna" całkowicie się zgadzam, do wybitnych ono nie należy. Chodziło jedynie o to, że kiedy dwie fanatyczki Hopkinsa oglądają z nim film, reszta aktorów przestaje istnieć, ot tak, niezależnie od tego, jak w danym filmie gra ^_^.
W kwestii mimiki (na marginesie: pewnie czujesz się, jakbyś przeżywał dzień świstaka ^_~) też trzeba przyznać Ci rację. Jednak mój punkt widzenia jest nieco inny. Uważam, że jeśli jest się amatorem, a nie aktorem zawodowym, brak mimiki jest o niebo lepszy niż nadmiar. Nic gorszego nad "granie minami"! Oczywiście, że całkowity ich brak nie jest dobry, ale nadmiar, przynajmniej dla mnie, jest większą zbrodnią. Lepiej niech nie krzywi się wcale, niż ma się krzywić nieustannie. Jak wszędzie jednak potrzebny jest złoty środek. Poza tym częściowo usprawiedliwia go fakt, iż "mina Scofielda" nie jest "miną Millera". On raczej należy do typu tych radosnych - przynajmniej takie wrażenie sprawia w wywiadach.
Poza tym, powiedzieć to trzeba szczerze, lubię i wolę myśleć, że tak ma być. Może się oszukuję... Zaiste! Na pewno się oszukuję, lecz lepiej sądzić, iż taki ma być Scofield, niż że jest to nieudolność aktora, lub jakkolwiek chcemy go nazwać. Przynajmniej serial ogląda się lepiej. To tyle.
Pozdrawiam.
PS Kiedy w drugim sezonie (nota bene bardzo słabym w porównaniu z pierwszym) Miller "zalicza" wybuch złości, byłam w takim szoku, że obejrzałam to kilka razy. Nie wierzyłam własnym oczom ^_~.

scenario20 podziwiam Cię ! Jesteś jedną z tych osób, które myślą na filmwebie. Acha. I nie bój się masy postów zagorzałych fanek Wentwortha bo one są zaślepione tym aktorem.