William A. Wellman

William Augustus Wellman, reżyser i scenarzysta, urodził się 29 lutego w roku przestępnym 1896. Jest pra-pra-pra wnukiem Francisa Lewisa, którego podpis widnieje na Deklaracji Niepodległości Stanów Zjednoczonych. Pochodził z wyższej klasy średniej. Jego matka była kuratorem sądowym dla młodocianych przestępców, a ojciec maklerem giełdowym. Wyróżniał się jako sportowiec, szczególnie lubił grać w hokeja na lodzie. W wieku 17 lat, Bill Wellman został wyrzucony z liceum za uderzenie nauczyciela. William próbował zarabiać na życie jako sprzedawca słodyczy i bawełny oraz pracując w tartaku, jednak bez powodzenia. Ostatecznie zaczął zawodowo grać w hokeja w Massachusetts. Jednocześnie, jako młody aktor występujący w Colonial Theatre w Bostonie, został zauważony przez Douglasa Fairbanksa.

W wieku 19 lat, Wellman dołączył do francuskich sił powietrznych. We Francji służył jako pilot w słynnym dywizjonie Lafayette Flying Corps, lepiej znanym jako Lafayette Escadrille. Służąc w tej formacji zyskał przydomek Dziki Bill, dzięki swojemu beztroskiemu stylowi latania. Wiosną 1918 roku Wellman został zwerbowany do Korpusu Powietrznego Armii Stanów Zjednoczonych. Po uzyskaniu stopnia oficerskiego odesłano go do Stanów, gdzie uczył taktyki wojennej młodych pilotów w Rockwell Field. Podczas weekendów odwiedzał Douglasa Fairbanksa, który zaoferował mu swoją pomoc w przebiciu się do kina, po zakończeniu wojny. Fairbanks dotrzymał słowa i w 1919 roku obsadził Wellmana w roli młodzieńca w filmie "The Knickerbocker Buckaroo" oraz w "Evangeline", jako młodego oficera. Z czasem Wellman znienawidził aktorstwo, a ową pogardę przenosił na aktorów, z którymi pracował. Został wyrzucony z filmu "Evangeline" przez reżysera Raoula Walsha, za uderzenie głównej aktorki, która jak się okazało, była żoną reżysera.

W 1920 roku Wellman zdobył posadę kuriera w Goldwyn Pictures, gdzie szybko zaczął piąć się w górę (pracował m.in. jako asystent montażysty, asystent reżysera i reżyser drugiej ekipy). Tego samego roku zadebiutował jako reżyser filmu "The Twins of Suffering Creek" dla studia Fox, jednak nie został wymieniony w czołówce. W roku 1923, Wellman po raz pierwszy trafił do czołówki filmu kręconego dla studia Fox. Był nim western "Second Hand Love", w którym główną rolę zagrał Buck Jones. W 1924 roku został wyrzucony z wytwórni Fox, po tym jak zażądał podwyżki, by dokończyć "Cyrkowego kowboja". W studiu Paramount, zwanym wówczas Paramount-Famous Players-Lasky Corp., Wellman stworzył swój przełomowy hit. Epicka historia pilotów wojskowych z czasów I wojny światowej, zatytułowana "Skrzydła" jest znana dzisiaj jako pierwszy film w historii, który zdobył Oscara w kategorii Najlepszy film. W 1931 roku nakręcił "Wroga publicznego nr 1" – jeden z najlepszych wczesnych filmów dźwiękowych i jeden z najlepszych filmów gangsterskich. Film, który zapewnił Jamesowi Cagneyowi status gwiazdy. W 1937 roku stworzył obraz "Narodziny gwiazdy", za który otrzymał jedynego Oscara w karierze.

Wielu aktorów występujących w jego filmach mocno nienawidziło metody pracy Wellmana – tyranizowania, znęcania się nad nimi w celu wydobycia istoty ich roli. Mimo iż był nałogowym alkoholikiem, zazwyczaj sam nadzorował pełen zamieszania plan filmowy, odpowiadający jego stylowi życia.

W 1973 roku Amerykańska Gildia Reżyserów Filmowych uhonorowała Wellmana nagrodą za wybitne osiągnięcia w reżyserii filmowej (Lifetime Achievement Award). William Wellman zmarł na białaczkę w 1975 roku.